The Lion King!

Afgelopen weekend zijn we richting het mooiste National Park van Zambia gegaan: South Luangwa. Wauw wat was het mooi.

Vrijdag ochtend zouden we om 11 uur vertrekken met Taxi Isan. Dit is 1 van onze beste vrienden hier aangezien hij een minibusje heeft, waar we met 7 personen makkelijk in kunnen. Voor alle uitstapjes bellen we hem op. Dus ook nu. We hadden de week ervoor afgesproken dat we vrijdags zouden willen gaan. Hij zou ons wel kunnen brengen. Voor de zekerheid belde we hem donderdag op, om te kijken of hij het onthouden had. En maar goed ook, hij was het vergeten! Hij kon helemaal niet, hij moest naar Malawi. Wisten we nu na bijna 4 maanden nog steeds niet dat we, hier in Zambia, geen afspraken moeten maken voor een week later?! Dat vergeten ze toch, ze leven van dag tot dag! Uiteindelijk heeft Isan toch iets kunnen regelen (want hij denk: die blanken meiden brengen veel geld binnen, dus dan regel ik iets anders voor Malawi). Nah goed, vrijdag ochtend kwam deze man ons om half 12 ophalen. En daar gingen we, met al onze bagage richting het park. Doordat we Isan vaak gebruiken als taxi, weet hij inmiddels ook welke liedjes we leuk vinden. Ze hebben hier ook een Zambiaanse top 40 en inmiddels zijn een aantal liedjes bij ons net zo bekend als de top 40 van Nederland. Alle Zambianen vinden het ook erg leuk dat wij de nummers van hen kennen, dus heel de weg werden de Zambiaanse nummers gedraaid.

Na 3 uur en heel wat mensen in en uit de taxi die een stukje meereisde (dit is heel normaal voor een minibusje) kwamen we aan bij onze Lodge: Track and Trail River Camp. Een mooie Lodge met uitzicht op de Zambezi River (inclusief heel veel nijlpaarden en krokodillen) en aan de andere kant van de rivier het National Park. Meteen hadden we al genoeg te zien. Ook werd er uitgelegd dat we ’s avonds niet alleen over het terrein mochten lopen. Er moest altijd een bewaker met ons mee die ons de weg zou verlichten want de olifanten, nijlpaarden etc. liepen dan ook over het park. Nadat we ons geïnstalleerd hadden in ons huisje zijn we lekker gaan eten, hebben we genoten van een lekker drankje bij het kampvuur en zijn we op tijd gaan slapen.

De volgende ochtend ging om 5 uur de wekker. Om half 6 werden we verwacht voor het ontbijt zodat we om 6 uur konden beginnen met hetgeen waar we zolang op gewacht hebben: de SAFARI! We waren de Lodge nog niet uit met de safari auto en we kwamen de eerste 5 olifanten al tegen. Oeh ze kwamen toch wel erg dichtbij maar de glimlach verscheen op mijn gezicht en de volgende 4 uur is die er niet meer vanaf gegaan. Na ongeveer 5 minuten kwamen we aan bij de ingang van het park. Na het betalen van de entree, ongeveer 11 euro, mochten we onze drive voortzetten. Al snel kwamen we enorm veel herten (Npala’s en Poekoe’s) tegen. Onze ranger (de man die ons rondreed in het park) vertelde ons dat hij zijn best zou gaan doen om leeuwen te vinden. Deze wilde wij namelijk erg graag zien. Het zou een klus worden omdat deze waren lastig te vinden in het park. Er was maar 1 leeuwengroep in het gebiedje waar wij waren. Het park is namelijk 9050km2 groot, dus in een drive van 4 uur kunnen we helaas niet alles zien. Maar we kwamen al snel bij een stukje en we hoorde van andere safari-auto’s dat de leeuwen dicht in de buurt waren. En ja hoor na ongeveer 20 minuten in het park te zijn kwamen we aan bij de leeuwen die een buffel aten. Een aantal leeuwen lagen uit te rusten van hun maaltijd. De andere leeuwen waren nog aan het genieten van de buffel. Het was toch wel een beetje eng om de leeuwen van zo dichtbij te zien maar ook weer zo mooi! Echt genieten! Na heel wat foto’s, hebben we onze drive verder gezet. Naast de olifanten, herten en leeuwen zijn we nog heel wat andere beesten tegen gekomen tijdens de 4 uur durende safari. Zoals: apen, 1 zebra, giraffen, zwijnen, 1 luipaard met 2 welpjes, buffels, krokodillen en een leguaan. Helaas zat de drive er na 4 uur op en gingen we weer terug naar de Lodge. Hier hebben we nog even in de zon gelegen en om half 12 konden we aan tafel voor onze 3 gangen lunch. Ik heb nog nooit zoveel en lekker gegeten tussen de middag. Hierna konden we even uitrusten en hadden we tijd voor onszelf. Om 3 uur stond er thee met cake voor ons klaar. Toen we naar de overkant keken, richting het park en over de rivier, zagen we nog een olifant rondhuppelen.

Om half 4 stond onze tweede safari trip voor de deur. Dus hup daar gingen we weer. Nu stond er een avonddrive op het programma. We zouden gaan rijden en een gedeelte zou in het donker plaatsvinden. In de avond zijn er hele andere beesten actief dan vroeg in de ochtend. In deze drive hebben we nog een keer de leeuwengroep mogen bewonderen. Helaas hebben we in de avond minder beesten gezien dan ‘normaal’. Later hoorde we dat dit zou kunnen komen omdat het al vroeg in de middag bewolkt was geworden en het vrij koud was. Toch hebben we veel beesten mogen bewonderen en was het erg leuk om in de schemering/donker bepaalde beesten te zien. Zo hebben we bijvoorbeeld veel zebra’s gezien, een uil, een wasbeer en veel verschillende soorten vogels waaronder kraanvogels, ooienvaren, witte en zwarte reigers en een zeearend. Ook hebben we nog krokodillen gezien en allemaal kleine beestjes. Helaas hebben we de luipaard niet beter kunnen zien dan ’s ochtends en hebben we geen hyena’s gezien. Wel hebben we een stekelvarken gezien. Dit bleek best wel uniek te zijn. Toen het half 8 was zat onze drive erop en konden we bij de Logde weer gaan genieten van een 3 gangen diner.

Tegen half 10 waren we nog aan het nagenieten van het heerlijke diner en de drive toen de Nederlandse jongen, die daar werkte, langs kwam om te vragen of we nog mee wilden naar de kroegjes in het dorp. We wilde wel eens zien hoe het er in het dorp aan toe ging dus we vertrokken in de safari auto op weg naar het dorp. Langs de weg kwamen we nog wat olifanten tegen. Het was erg rustig in de kroeg en we hadden het al snel gehad. Uiteindelijk was het toch hetzelfde als in Chipata. Behalve dan de dronken moeder met een kind achterop d’r rug die met een knal op de vloer viel samen met het kind. Sjaa het kan hier allemaal! Uiteindelijk zijn we na een half uur terug gegaan naar de Lodge. Op het moment dat we staan te wachten bij de logde, op de bewaker, steken er opeens 3 nijlpaarden over… En dat allemaal 5 meter voor onze neus! Wauw, wat was dat mooi. We zijn vervolgens allemaal met een glimlach richting bed gegaan. Wat een top dag!

De volgende ochtend werd ik om kwart over 6 wakker van een nijlpaard die gezellige geluiden maakte en een zonnetje dat opkwam. Ik vond het de moeite om mijn bed uit te komen en heerlijk de zonsopkomst te bekijken vanaf het balkon. GENIETEN! Om 7 uur ben ik weer richting bed gegaan en heb ik nog heerlijk een uur geslapen. Vervolgens hebben we ontbeten, gezond en lekker geluncht. Om half 4 (2 uur te laat) kwam taxi Isan ons ophalen. Tegen half 7 waren we weer veilig terug thuis. We dachten dat onze safari en beestenboel erop zat. Maar niets was minder waar want zodra we de deur openmaakte van ons huis kwam er een vleermuis tevoorschijn vliegen…. Een minuut of 5 en heel wat geschreeuw later was de vleermuis naar buiten gevlogen en konden wij naar binnen, onze tassen uitpakken en alle foto’s op onze laptoppen gaan zetten en vooral nagenieten. Want jeejtje wat heb ik genoten….

Als ik de foto’s en verhalen zie van de andere 2 meiden die geweest zijn, kan ik een klein beetje jaloers worden. Ze hebben bijvoorbeeld andere momenten meegemaakt, beesten van dichterbij gezien of meerdere beesten gezien. Toch erg dat ik eigenlijk nu jaloers ben?! Terwijl jullie in Nederland zitten en de beestjes alleen in de dierentuin kunnen zien…

De laatste 8 dagen zijn inmiddels aangebroken. Gelukkig staan deze vrij vol gepland. Nog wat school dingen afronden, een bezoekje aan de kerk, van alles en iedereen afscheid nemen hier en daar, nog een presentatie voor het bisdom en dan het koffer inpakken om vervolgens volgende week donderdag ochtend om 4 uur te vertrekken richting het vliegveld. Dan laten we het huis, de mensen en al het leuks hier achter. Gelukkig hebben we heel wat leuke herinneringen die we met ons mee naar huis nemen. Inmiddels zie ik er naar uit om volgende week vrijdag thuis te komen. Iedereen weer te zien, de lekker warme douche, mijn eigen bed, de lange zomerse avonden en de gezelligheid. Maar nog eerst even 8 dagen volop genieten!

Zie jullie snel!

Liefs Xx. Tanja

De Zambiaanse keuken

In deze blog zal ik jullie meenemen in de keuken van Zambia. Want ja het is toch wel heel anders dan in Nederland. Er is minder variatie maar hierdoor leren we goed creatief omgaan met de dingen die we hebben. Aangezien wij, voor de begrippen van hier, veel geld hebben, kunnen we ‘heerlijke’ gerechten maken en komen we niets te kort. We proberen met 150 kwacha per dag (ongeveer 16 euro) uit te komen voor 7 personen. Hier zit dan alles in: ontbijt, lunch, avondeten, beleg en drinken. Deze 150 kwacha is voor de begrippen van hier enorm veel. Zeker als je je bedenkt dat sommige mensen enorm blij zijn als ze 150 kwacha verdienen in een week en sommige zelfs in de maand. Doordat we een redelijk ruim budget hebben komen we niets te kort en kunnen we met de dingen die we hebben toch nog heel wat maken. We zijn, voor het avondeten, aangewezen op: pasta, rijst, aardappelen of nshima. Dit laatste: Nshima is het hoofdvoedsel van de lokale bevolking. Het wordt ook veel in andere zuid Afrikaanse landen gegeten. Je kunt het zien als de aardappelen in Nederland of de rijst in Azië. Nshima is maïsmeel wat gemaakt wordt met alleen water. Het maïsmeel is enorm goedkoop en handig te gebruiken. Een zak van 5 kilo kost 15 kwacha (nog geen 2 euro). Een gezin van 4 personen kan van die zak bijna een maand lang 2 keer per dag eten. De bereiding is in principe ook erg gemakkelijk. De lokale bevolking zetten een pan water op brandende houtskool (het kan ook gewoon op de kookplaat). Als het water kookt wordt er maïsmeel bij gedaan en na heel stevig roeren met een lange houten lepel heb je nshima. Het smaakt eigenlijk nergens naar, maar inmiddels zijn wij er wel aan verslaafd geraakt. Dit komt eigenlijk meer omdat we er enorm veel chilisaus en tomatenprutje bij eten.Ik denk dat ik dit gerecht nog zelfs ga missen in Nederland.De nshima wordt gegeten met de natural fork: je rechterhand. We gebruiken geen vorken of messen maar je pakt een klein stukje nshima en kneedt dit met je vingers. Vervolgens maak je een klein kuiltje en doop je dit in de tomatenprutje en groente en/of vlees. Het tomatenprutje wordt gemaakt met gesneden tomaten en uitjes die gekookt worden. Als groente gebruiken we vaak pompoenbladeren of bonen en wortelen. De lokale bevolking halen dit vaak uit eigen tuin. Wij halen het meestal bij de markt. Ook het vlees wat wij erbij eten is anders dan wat de lokale bevolking eten. De lokale bevolking eten vaak gebakken kip erbij. Wij eten vaak gehakt met de bonen en wortelen er doorheen. Als toetje eten we vaak marshmallows die we verwarmen aan een stokje bij de houtskool. Alsof we niet al vol genoeg zitten van al die nshima...

Doordat we weinig variatie hebben in de hoofdingrediënten worden we wel steeds creatiever met de andere ingrediënten. Zo heb ik weer heel wat nieuwe ideeën voor in Nederland. Soms proberen we de lokale producten, zoals pompoenbladeren. In Nederland groeien deze ook en zou ik er nooit op komen om deze te eten maar hier hebben we ze al vaker uit de eigen tuin gehaald. Toch houden we ook nog wel eens vast aan de vaste dingen die we in Nederland ook hebben, alleen dan met een andere twist. We hebben laatst bijvoorbeeld rijstepap gemaakt met gewone rijst en vanillesiroop. Ook hebben we arretjescake gemaakt zonder cacao maar dan met chocomelkcacao. Allebei erg lekker en voor herhaling vatbaar.

Op de markt kun je verschillende producten halen. Het aanbod is vrij groot, maar voor Nederlandse begrippen vrij klein. Je vind er van alles zoals: aardappels, zoete aardappelen wortelen, sperziebonen, veel andere soorten bonen, uien, tomaten, maiskolven, suikerrietstengels, witte kool, groene paprika, Chinese Kool, avocado’s, verschillende soorten vissen en rupsen (Ja die rupsen moeten we nog steeds proberen, dit staat voor volgende week op het programma).

Het fruit wat je op de markt veel ziet zijn: appels, bananen en sinaasappels. Soms ligt er ook seizoen fruit. Zoals bijvoorbeeld watermeloenen. Voor een enorme watermeloen van zeker 5 kilo betaal je dan nog geen 2,5 euro.

Zo nu en dan zien we op de markt bepaalde groente of fruit liggen die we nog nooit eerder gezien hebben. Heel af en toe durven we het aan en proberen we deze groente of fruit. Zo hadden we laatst een soort van stekelachtige pompoen. Het bleek een soort komkommer te zijn en inderdaad het smaakte er ook naar, alleen dan wat zuurder.

In Nederland is het ‘normaal’ om op de markt af te dingen als je meer koopt. Hier vragen we om Basera. Als we meer kopen en we vragen hierom krijg je vaak iets extra’s zoals bijvoorbeeld een extra sinaasappel of een extra handje sperziebonen. Soms levert dit ook wel bijzondere situaties op. Veel markvrouwen moeten lachen als de blanke om Basera vragen. Je hoort ze dan tegen de buurvrouwen zeggen: Aaah azungu wil basera. Azungu betekend blanke. Zo nu en dan willen ze geen Basera geven omdat je te weinig gekocht hebt. Wij als echte Hollanders vragen er toch na want sjaa alles wat je gratis krijgt is meegenomen. Sommige zeggen dan: I don’t speak English. Wij moeten natuurlijk dan net zo hard lachen aangezien we om Basera vragen en Basera een heel Zambiaans woord is!

In Nederland riep ik: In Zambia ga ik een kip slachten! Now ik zal jullie nu alvast vertellen… ik heb het toch niet gedaan en ga ’t ook niet meer doen. Maar twee weken geleden was het plan om een kip te gaan slachten. We waren met z’n 3^e (Britt, Angela en ik) die het wel eens wilde proberen maar we konden niet tegelijk de kip slachten. Dus er moest 1 vrijwillig als eerste aanbieden. Angela wilde het wel als eerste proberen. Dus daar gingen we opzoek naar een kip die we konden slachten. De kok van de bisschop wilde ons wel helpen maar moesten we zelf een kip kopen. Op de markt kochten we een kip voor 20 kwacha (ong. 2,5 euro). De markt is op ongeveer 20 minuten lopen van ons vandaag dus moesten we met de kip over straat. Wat een gedoe want we wilde de kip toch goed vasthouden maar we wilde natuurlijk niet dat hij ons zou onder poepen dus daar moesten we ook nog op letten. Maar na een lachwekkende 20minuten lopen kwamen we aan bij het huis van de bisschop waar de kok op ons stond te wachten. Na de voorbereidingen etc. heeft Angela de kip kunnen slachten. Het koste d’r toch wat meer moeite want het mes bleek een beetje bot te zijn en de kop een beetje stug. Maar nadat de kop eraf was begon pas het werk. Jeejtje wat een gedoe een kip slachten. Wij, stelletje Hollanders en verwende nesten die kippenpootjes of kippenfilet kopen in de winkel, hadden gedacht: Hup kip slachten en 10 minuten later kunnen we, met kip en al, richting huis om deze later de avond te gaan koken. Maar dit viel toch wel even tegen. We hadden niet gedacht dat het zoveel werk was om de kip kaal te plukken, vervolgens alle organen etc. eruit te halen en om ‘m volledig klaar te maken voordat we de kip konden eten. Britt en ik hebben nog wel een handje geholpen met de kip kaal plukken en klaar te maken. Maar jeej wat een gedoe. Na ongeveer 1,5 uur gingen we richting ons huis met een kaalgeplukte kip in een zakje. Die avond hebben we de kip klaargemaakt maar we vonden het toch een beetje vies allemaal. Omdat we geen oven hebben konden we ‘m niet opvullen en in de oven stoppen. We moesten het vlees dus in stukje opsnijden en opbakken. Uiteindelijk hebben we alleen de kippenpootjes en kippenfilets gegeten. De rest hebben we maar niet opgegeten. Aangezien we er dus achter kwamen wat voor een werk dat het is om de kip te slachten en wat er allemaal bij komt kijken om een klein stukje vlees op je bord te krijgen, hebben we besloten om Angela tot de held van de kippen te benoemen. Wij (Britt en ik) hebben ervoor gekozen om de kip de kip te laten en zelf niet te gaan slachten. We hebben gezien hoe het moet, zijn ons bewust geworden van wat voor een werk het is om een stukje vlees op je bord te krijgen en we weten ook waar het spreekwoord: ‘Kippenvel’ vandaan komt.

Zoals jullie kunnen lezen in de blogs zijn we de afgelopen 3 maanden echt wel ingeburgerd in het Zambiaanse leven. Twee weken geleden vonden we het dan ook tijd om ook onze haarstijl aan te passen. De Zambiaanse meiden hebben over het algemeen hun haren plat gevlochten op hun hoofd. Tussen deze haren word dan nep haar gebruikt waar ze vaak vlechten van maken. Dus gingen we naar de kapper, we wilde onze haren ook laten invlechten. Het was vooral pijnlijk maar we zeiden: ‘Wie mooi wil zijn moet pijn leiden’. Maar mooi werd het niet… Dus alle pijn voor niets… Nowja voor niets? De lokale bevolking vond het helemaal geweldig. Er werd dan ook vaak geroepen: ‘African girls you look nice!’ Na een aantal dagen was ik het kapsel wel moe, het begon te trekken op mijn hoofd. Alles ging er dus maar uit. Een bos krullen bleef achter maar deze verdween gelukkig naar een uitgebreide koude douche.

De laatste 16 dagen zijn ingegaan. We hebben het nog vrij druk, alhoewel we de meeste projecten al afgesloten hebben. We zijn nu vooral druk bezig met de documenten die we moeten maken voor school etc. Beetje saai maar helaas hoort dit er ook bij. Wat ik nu af krijg hoef ik straks als ik in Nederland ben niet meer te doen. Ik denk namelijk dat ik dan er al helemaal geen zin meer in heb…

Naast deze saaie dingen genieten we natuurlijk nog volop van de tijd hier. Zo zijn we afgelopen weekend zonsopgang gaan kijken, zijn we nog een keertje op stap geweest en komend weekend gaan we naar het mooiste wildpark van Zambia. Volop genieten dus, alhoewel ik wel steeds meer uitkijk om thuis te komen…

Hopelijk genieten jullie net zo van het mooie leven als dat ik hier in Zambia doe en gaat ook daar alles goed…

Heel veel liefs,

Xx. Tanja

Nog maar 4 weekjes te gaan…

Nog maar 4 weekjes te gaan. Het aftellen is nu echt begonnen. Op dit moment nog maar 26 dagen en dan vliegen we alweer terug, naar het op dit moment warmere Nederland. Warmer…?! Nederland?! Ja de winter is hier aangebroken. Nowja winter… Ze noemen het hier winter en ja je ziet mensen lopen in dikke winterjassen, mutsen, oorwarmers en handschoenen. Natuurlijk moeten wij er daar om lachen. Zeker als wij met onze zomerse kleding voorbij lopen. Toch is het voor ons af en toe ook vrij koud. De afgelopen twee dagen hebben we weinig zon gehad, vooral veel bewolking en schijnt de zon nauwelijks. Dus ook bij ons zijn de vesten en truien uit onze koffers gekomen en hebben we deze soms aan. Agh, we mogen totaal niet klagen want het is eigenlijk wel lekker als het wat kouder is.

Gister ochtend stond op het programma om naar een school (Chiziro) te gaan kijken in de bergen, wat ongeveer een uur lopen zou zijn. We wisten van deze school af doordat andere studenten hier veel tijd doorgebracht hadden, dus ook wij vonden het de moeite om te gaan kijken. Toen we ’s ochtends wakker werden en naar buiten keken waren we een beetje teleurgesteld dat het bewolkt was. Maar we waren nog geen 10 minuten onderweg en we waren toch wel erg blij dat het niet zo warm was. Na precies een uur te hebben gelopen kwamen we aan bij de school. Daar werden we warm ontvangen door Chris (de eigenaar van de school) en heel wat kinderen. Chris vertelde ons het mooie verhaal over de school: De school is begonnen met een ‘droom’ onder de mangoboom. Chris zat, in 2009, onder de mangoboom te fantaseren over zijn kinderen en de toekomst van hen. De kinderen moesten namelijk, net als alle andere kinderen op de berg, een dik uur lopen om bij de dichtstbijzijnde school te komen. De andere school was zelfs 3 uur lopen. Voor de jongste kinderen was een uur lopen veel te lang. Er zou dus eigenlijk een school in de bergen moeten komen zodat ook de kinderen op de berg mogelijkheden hadden om naar school te gaan. Chris ging toen nadenken over de mogelijkheden. Hij kon erg goed tekenen/schilderen dus hij dacht: wat nu als ik mijn tekeningen ga verkopen en van dat geld een school ga bouwen? Hij begon met tekeningen verkopen en gelukkig heeft de overheid hem ook financieel gesteund. Al snel kon er begonnen worden met het bouwen van de school. Het eerste en enige ‘lokaal’ was een plek van ongeveer 20 m3 met 4 palen, geen muren maar wel een dak, waarin 4 klassen tegelijker tijd les kregen. Dit waren allen kleuterklassen, want deze kinderen (4 t/m 6jaar) hadden het onderwijs het hardst nodig omdat zij niet die lange afstanden kunnen lopen. Uiteindelijk, na 5 jaar, is de school uitgegroeid tot een echte school met echte klaslokalen en in totaal 318 leerlingen. Nu zitten er ook oudere kinderen op deze school, zodat zij ook niet zolang hoeven te lopen om onderwijs te krijgen. Nog steeds schildert Chris en verkoopt deze schilderijen. De opbrengst investeert hij in de school. Op het moment dat ik daar rondliep, het verhaal hoorde en de kinderen zag in de klassen bedacht ik me hoe bijzonder het eigenlijk is wat ik hier gebeurd. Een man die ervoor zorgt dat er inmiddels 318 kinderen naar school kunnen. Ook bevond ik me weer echt even in Afrika. Het is lastig om uit te leggen maar inmiddels, na 3 maanden, is bijna alles hier (in Chipata en omgeving) ‘normaal’ geworden. We zien dingen dagelijks en het is niet meer gek. Soms zie ik nog wel eens dingen waarvan ik denk: goh dat is gek, bijzonder of anders. Maar over het algemeen is de omgeving waarin we zitten gewoon geworden. Op het moment dat ik de kinderen met hun vieze kleren zag en het verhaal van Chris hoorde had ik weer een ‘cultuurshock’. Ik besefte me weer hoe goed wij het in Nederland hebben en hoe anders het hier is… Na ongeveer 2 uur op de school te zijn geweest zijn we terug naar huis gelopen. Eenmaal thuis waren we erg blij dat we er waren. We konden ons maar al te goed voorstellen dat het voor kinderen erg zwaar is om, dag in en dag uit, de berg op en af te lopen. Gelukkig hoeven ze dit nu niet meer te doen en hebben ze een school dichterbij huis.

Vorige week vrijdag zijn we ook naar een andere school gaan kijken genaamd: Magwero. Dit zijn twee scholen in elkaar, 1 is voor dove kinderen en de ander is voor blinde kinderen, op deze school zitten ook veel albino kinderen. Albino kinderen kunnen namelijk vaak slecht zien en gaan ook naar deze speciale school.Aangekomen bij de dove school had ik al meteen een meisje die me vastpakte. Het meisje was doof en begon een heel verhaal te vertellen in gebarentaal. Helaas kon ik er vrij weinig van verstaan maar toen we, tijdens de rondleiding, in de keuken aankwamen deed ze een aantal gebaren die ik wel ken. Toch nog wat geleerd van Iris! Nadat ik reageerde met de gebaren: mooie keuken en lekkere worst moest ze heel hard lachen en liet ze me de hele rondleiding niet meer los. Nadat we de gehele school + slaapplekken van de kinderen gezien hadden gingen we door naar de blinde school. Deze lag 10 meter verderop. Er bleken nog best veel albino leerlingen te zijn op deze school. Ook hier kregen we een rondleiding en zagen we bijvoorbeeld hoe braille boeken gemaakt worden. Erg leuk en interessant om te zien. De man vertelde dat de leerlingen bijna vakantie hadden. Toen ik vroeg of ze die niet net gehad hadden (aangezien de andere scholen in Zambia net een week weer begonnen waren) legde hij uit dat deze school een ander rooster heeft. Dit heeft te maken met de ‘winter’. Begin juni krijgen de kinderen hier vrij omdat het dan koud is. Door de kou hebben ze vaak last van koude vingers en hierdoor kunnen ze de braille minder goed voelen. Eigenlijk vrij logisch maar wel weer bijzonder. Na de rondleiding en het geven van zonnebrandcrème (voor de albino leerlingen) zijn we weer richting huis gegaan. Onderweg naar huis, staken er nog 2 apen en een Black Mamba (de gevaarlijkste slang van Zambia) de weg over. Erg fijn dat wij toch veilig in de auto zaten….

Zoals ik in de vorige blog schreef hadden we wat problemen met de sisters. Het extra duimen, hopen en bidden heeft geholpen. We hebben een goed gesprek gehad, de lucht is weer geklaard en er zijn een aantal afspraken gemaakt. Zo mogen we gelukkig wel op stap maar moeten we ons heel netjes gedragen (alsof we dat niet altijd doen) en om 1 uur thuis zijn. Sjaa… het is net alsof ik weer 16 ben en aan mijn ouders vraag of ik uit mag. Maar goed… iets is beter dan niets dus afgelopen weekend zijn we weer op stap geweest en waren we netjes op 1 uur thuis.

Dit weekend zijn we ’t laatste weekend met z’n zevenen bij elkaar. De ouders van Britt en Lisa (verpleegkunde studenten) komen de komende 3 weken langs, dus dit weekend nog even volop genieten van de gezelligheid. Morgen avond gaan we uit eten in het hotel hier in de buurt. En dan start maandag de laatste officiële week van alle projecten. Hierna gaan we alles afronden qua verslagen etc. Daarnaast staat er, over 2 weken, nog een safaritrip naar South Luangwa (Zambiaans mooiste National Park) op het programma. De komende week nog even druk en dan nog volop genieten van de laatste weken hier.

Ik hou jullie op de hoogte…

Liefs Xx. Tanja

Leven als een student op een buitenlandsstage of leven als een Sister?!

Ja de naam van deze blog zegt eigenlijk hoe we ons op dit moment voelen. Moeten we gaan leven als studenten op buitenlandsstage of toch als een Sister. De sisters zouden graag het laatste zien. Voordat ik ga uitleggen hoe en wat, zal ik eerst vertellen over de leuke dingen die we afgelopen twee weken meegemaakt hebben.

De afgelopen twee weken zijn weer voorbij gevlogen. Want ja na een vakantie, dan ligt er een hoop was die gewassen en gestreken moet worden en bijna 1000 foto’s die uitgezocht moeten worden. En natuurlijk, gaat het normale leven en de projecten ook gewoon door.

Op dinsdag en donderdag zijn we, zoals gewoonlijk, bij Cheshire Home langs geweest om met de kinderen, die nog daar zijn, te spelen. De andere kinderen komen aankomende week weer terug omdat hun vakantie erop zit. Omdat we graag iets extra’s wilde doen voor de kinderen die op Cheshire Home moesten blijven, vanwege hun operatie, zijn we vorige week zaterdag met ze een ijsje gaan eten. We hadden bij de Steers (de Zambiaanse Mac Donalds) geregeld dat we de ijsjes gesponsord kregen. Ook het vervoer naar de Steers hadden we geregeld. Dus daar gingen we, op zaterdag ochtend met 1 sister en 6 netjes aangeklede kinderen en hun gipsen pootje, op weg naar de Steers. Daar aangekomen kregen we eerst nog een verrassing: PIZZA. De manager van de Steers is ook de manager van de Debonairs (een pizza restaurant) en hij vond het wel leuk om de kinderen te trakteren op pizza. Na een lekker stukje pizza en het leren van de Nederlandse zin: ‘Lekker eten pizza’ kregen ze hun ijsje. Wat een smeerboel maar wat een feest! Nadat we de manager bedankt hadden en de gezichten en handen er weer redelijk spik en span uitzagen, zijn we weer terug gegaan naar huis. Een geslaagd ochtendje voor de kinderen en voor ons.

Doordat we het project in het ziekenhuis hebben moeten stoppen, zouden we de maandag vrij hebben. Aangezien we dit zonde van onze tijd hier vinden, hebben we vorige week donderdag contact gelegd met de YMCA. We wilden gaan kijken of we nog iets voor hen kunnen betekenen, voor de 3 weken dat we nog aan projecten werken. David, de man van de YMCA, heeft in een rap tempo (totaal niet op zijn Afrikaans) geregeld dat we een miniproject kunnen beginnen. Afgelopen maandag ochtend zijn we samen met hem naar de plek gegaan, waar we ons miniproject zou plaats vinden. Na ongeveer een half uur lopen, richting de krottenwijk, kwamen we aan op een plek waar 5 mannen aan het werk waren en waar ons project zou zijn. De mannen waren met hout bezig. Ze maakte daar zelf spullen van zoals strandstoelen, stoelen en bedden. Ze waren allen lichamelijk beperkt. Erg leuk om te zien. Ondanks hun beperking werkte ze wel voor hun geld. Oeh en jaa de strandstoelen zaten enorm lekker. Helaas past deze niet in mijn koffer want anders had ik ‘m meegenomen naar Nederland! Nadat we even met de mannen gekletst hadden, bespraken we wat onze plannen van de middagen waren. We mochten in de middag terug komen. Er zouden dan ongeveer 7 kinderen komen met een beperking, zowel lichamelijk als verstandelijk om ‘just 4 funn’ te gaan sporten/bewegen. Dus in de middag gingen we vol goede moed richting de plek. Onderweg hadden we het er nog over: ‘Now het gaat allemaal wel erg snel met dit project. Donderdag bellen we de YMCA op om te kijken wat onze mogelijk is, David gaat er meteen achteraan en op maandag middag zijn we al bezig met ons project.’ Maar helaas, aangekomen bij het project bleek dat we te vroeg gejuicht hadden. Er waren geen kinderen. De man die langs de huizen gaat, om te vertellen dat wij zouden komen om met de kinderen te sporten, had andere afspraken staan. Hierdoor wist niemand van ons miniproject af en kwamen er dus geen kinderen. Gelukkig hebben we kunnen afspreken dat we aankomende maandag weer langs komen voor een nieuwe ronde. Hopelijk met nieuwe kansen.

Zoals jullie kunnen lezen zijn we, net zoals alle andere weken, druk bezig en zetten we ons voor 100% in. Maar toch, dinsdag avond stond er een boze en zeer teleurgestelde Sister op de stoep. Afgelopen weekend waren we uit geweest en volgens de Sisters waren we veeeelste laat thuis gekomen. Dit had ze gehoord van de bewaker en ja die had ons natuurlijk ’s nachts horen thuis komen. Daarnaast kwam ze met het verhaal dat wij mannen in ons huis hadden gehaald en dat dit niet absoluut niet mag. De enige man die wij, 1 x in de week, in huis hebben is George: een Zambiaan die wij Nederlandse les geven, aangezien hij naar Nederlands wil om samen te gaan wonen met zijn Nederlandse vriendin. Zelfs deze man mochten we niet in huis hebben, want we het was een man! En dat was niet de afspraak. Daarnaast konden we hem niet vertrouwen want we wisten niet wie hij was of wat voor een vrienden hij had. De Sister zei: ‘It’s very bad and Peter (onze leraar) will be very disappointed in you! Vervolgens liet ze ons verslagen achter. We waren echt verbaasd over het feit dat we niet uit mochten gaan. Tegelijkertijd waren we ook boos op de Sisters. We waren voor het eerst uit geweest, we hadden echt een top avond gehad en wilde niet dat dit van ons afgenomen werd. We hadden ons netjes gedragen en waren niet bezopen thuis gekomen, dus wat willen ze nu? Dat wij echt leven als nonnen in de kerk? Of dus als Sisters in Zambia? Nadat onze woede een beetje gezakt was, hebben we meteen Peter gemaild met onze frustraties en wat we nu moesten. Gelukkig kregen we al snel een mailtje terug. Hij zou de dag erop een mailtje naar de Sisters sturen. Hierin zou hij benoemen dat wij erg ons best doen en dat er misschien een aantal dingen helder moeten zijn, voor als de volgende studenten komen.

Aangezien de onderhandelingen over het stappen etc. in volle gang zijn, moeten we op dit moment dus echt even leven als Sisters! Helaas geen stapweekend, niet uitbundig dansen zoals alle Zambianen (zowel vrouwen en mannen) en lekker los gaan. Wel even balen als je, je bedenkt dat andere studenten op buitenlandsstage dit wel doen. Maar niet getreurd, ook dat overleven we wel. Dit weekend zijn we netjes binnen gebleven. Net iets anders dan we ons voorgesteld hadden, maar ook nog goed vol te houden. Aankomende week zullen we allemaal even extra duimen, hopen en bidden dat we volgend weekend wel op stap kunnen!

Een dikke knuffel en veel liefs!

Xx. Tanja

De rook die dondert!

Op vrijdag 18 april werden we om 3.15 uur gewekt, door op dat moment, onze grote vriend: De wekker! Want wie op vakantie wil, moet er vroeg uit. Dus wij hup het bed uit, ontbijten (als je het ontbijt kan noemen) en hopen dat de taxi, die we besteld hadden om 4 uur, ook zou komen. En ja hoor, het leek wel alsof we even gewoon in Europa waren want de taxi stond al klaar toen wij het huisje uit liepen. Om 4. 20 uur kwamen we aan bij het busstation en we konden meteen instappen. De bus vertrok precies om 5 uur, zoals afgesproken. Er zou ons een busrit van ongeveer 7 tot 8 uur te wachten staan voordat we eindelijk in de hoofdstad van Zambia aan zouden komen. Gelukkig is het hier niet erg om te bussen, want er is heel wat te zien langs en op de weg.

Om precies 12.00 uur kwamen we dan ook aan in Lusaka, de hoofdstad. Er was ons verteld dat het busstation enorm druk en chaotisch is. En inderdaad het was enorm druk en chaotisch. Zodra je de bus uitstapt komen wel 10 mannen op je af met de vraag of je een taxi wil. En met nee neemt niemand genoegen. Nadat we de tassen uit de laadklep hadden, hebben we een taxi genomen die ons naar het hostel bracht. Aangezien we met 7 meiden waren, werden dat twee taxi’s. Eenmaal bij het hostel hebben we ons geïnstalleerd en zijn we het dichtstbijzijnde winkelcentrum gaan bekijken. Het is heel raar maar Lusaka is erg modern. Er zijn grote wegen (met soms 3baans wegen), er zijn hoge flatgebouwen, grote winkelcentrums en veel eetgelegenheden. In het winkelcentrum waar we terecht kwamen was zelfs een roltrap, een bioscoop, heel wat leuke kledingwinkels en zelfs een aantal elektronische winkels. Op het moment dat we daar binnen stapte leek het niet alsof je in Afrika was, maar in een erg welvarend land. Toch was het ook wel even fijn om daar te zijn. Even ‘normaal’ winkelen en lekker eten. Nadat we ons buikje rond gegeten hadden zijn we met de taxi terug gegaan naar het hostel.

De dag erop zijn we richting een olifanten opvang geweest. Hier zaten baby olifanten waar de ouders van gedood waren, voor het ivoor. Nadat we ongeveer 100 foto’s genomen hadden, zijn we richting het souvenirtjes dorpje gegaan om daar onze slag te slaan qua souvenirs. Tenminste dat dachten we. Maar we werden van alle kanten bestookt als we ook maar iets aanwezen. ‘Kopen? Ik maak een goeie prijs voor je? Zeg maar wat wil je er voor hebben!’ Uiteindelijk waren er zo veel verschillende spullen en kon ik niet kiezen. Ik ben bijna met lege handen terug gegaan. Vervolgens zijn we naar de grootste markt van heel Zambia gelopen. Slecht idee eigenlijk want bijna iedereen had korte broekjes aan. We dachten: In de hoofdstad van Zambia zullen veel toeristen zijn, dus ook veel mensen in korte broekjes. We kunnen eindelijk in een kort broekje rondlopen. Maar helaas. Al vanaf de eerste stap richting de markt werden we nageroepen, achterna gezeten en aangeraakt bij onze benen. Slecht idee dus die broekjes. Nadat we 5 minuten op de markt rondgelopen hadden, werden de meeste gek van de drukte en chaos en besloten we om terug te gaan. Op de terug weg zagen we ook de minder mooie kant van Lusaka. Over het algemeen is het er vies en oud. Er was ergens anders nog een markt, midden op het spoor. Het was er donker en kil. Geen fijne plek om te zijn. We waren het eigenlijk allemaal met elkaar eens: Lusaka was geen mooie stad, een beetje vies en er was weinig toerisme. Maar goed, we konden zeggen dat we in de hoofdstad van Zambia waren geweest.

De volgende dag zijn we met z’n 5^e richting Livingstone gegaan. De twee van Verpleegkunde (Lisa en Britt) bleven nog 1 dag in Lusaka om vervolgens terug naar Chipata te gaan, aangezien zij over 5 weken met hun ouders naar Livingstone gaan. Voor ons stond er weer een bustrip van ongeveer 7 tot 8 uur op het programma. Op het moment dat we de bus in kwamen stond de muziek (ja kerkelijke muziek want de busrit moet toch op een manier gezegend worden) enorm hard. Ik kon mijn eigen gedachtes niet eens horen. Gelukkig veranderde de muziek na een uur of 3 in een komische (maar zeer slechte) Zuid-Afrikaanse film. Tegen de middag waren we aangekomen in Livingstone. DE toeristische trekpleister van Zambia aangezien wereld grootste en - mooiste watervallen hier zijn. We hebben 7 dagen in dit mooie, gezellige en leuk stadje mogen verblijven. En ja, hier konden we dan eindelijk veilig onze korte broeken aan zonder mannen aan ons benen te hebben hangen. We zijn de tweede dag dat we in Livingstone waren voor het eerst richting de watervallen gegaan. Vanaf de stad is het nog 11 kilometer naar de watervallen, maar er ging een shuttle busje vanaf het hostel richting de watervallen. Vanaf de hoofdweg, richting de watervallen, kon je al de rook van de watervallen zien. Dit zag er al heel mooi uit, dus we waren enorm benieuwd wat we te zien kregen. Zodra we de auto uitstapte om een entree ticket te kopen kwamen de bavianen ons al tegenmoet. Deze beesten zaten overal en het eten (mocht je dit meegenomen hebben) zou niet veilig zijn want dat zouden de bavianen uit je handen rukken. We schrokken een beetje van de entreeprijzen. Dit was 120 kwacha (ongeveer 14 euro). Gelukkig bleken dit de toeristische prijzen te zijn en konden wij voor 7 kwacha (nog geen 1 euro) binnen, omdat wij allemaal een tijdelijke verblijfsvergunning hebben. Er werd ons verteld dat we het beste regenjassen konden kopen bij het kiosk, omdat we anders tot op onze onderbroek nat zouden worden van al het op spetterende water. In het begin dachten we: now dat zal wel meevallen, maar al snel kwamen we mensen tegen die inderdaad kletsnat waren. Dus snel regenjassen huren. En hup naar de watervallen. De watervallen worden door de lokale bevolking: Mosi-oa-Tunya genoemd. Dit betekend de rook die dondert. Now donderen dat deed het daar wel. Al op afstand hoorde je het water neerstorten. Helaas konden we weinig van de watervallen zien. Aangezien het regenseizoen bijna afgelopen is, komt er enorm veel water naar beneden gestort. Binnen 1 minuut wel 500 miljoen liter water!! Dit water stort ongeveer 128 meter naar beneden en het is zo krachtig dat het water opspat. Hierdoor werden we dus ook zo nat. Maar wat was het mooi!! Soms konden we kleine stukjes van de watervallen zien, als de wind net goed stond. Het is heel lastig om te beschrijven hoe ik me op dat moment voelde. Maar ik kan je vertellen, ik voelde me zo gelukkig! Wat was het tof dat ik hier mocht staan! Later in de week zijn we nog twee keer terug geweest. 1 x gingen Angela en ik zonder regenjas en de keer erop zijn we met z’n 5^e zonder regenjas gegaan. Kletsnat tot op je onderbroek was het motto van die twee dagen. Maar wat was dat fijn, leuk, gezellig, onbeschrijfelijk! Ik hou al zo van water en regen (als het warm is) maar als het dan ook nog op z’n mooie plek is, sjaa ik begrijp waarom het 1 van de 7 wereldwonderen is. In ieder geval zijn de Victoria Falls de mooiste plek waar ik tot nu toe geweest ben. Ik riep heel de tijd: ‘Hier wil ik trouwen, midden in regen. Dit is echt mijn plekje!’ De andere zeiden natuurlijk: ‘now lekker dan, zonde van je jurk en je haar!’ En dan zei ik weer: ‘Now dan wil ik in ieder geval hier ten huwelijk gevraagd worden’. Alleen nu nog een man vinden. Hopelijk vind ik die niet hier, maar gewoon in Nederland. =D

De andere dagen van de vakantie in Livingstone hebben we ook goed om gekregen. We hebben heerlijk afgewisseld met de watervallen, aan het zwembad liggen, winkelen en lekker uiteten en Angela en ik nog bungee gesprongen. Aah wat was dat spannend en wat was ik me toch zenuwachtig. Maar natuurlijk wel op een leuke manier. Want WAUW wat was het tof! Ik was enorm blij dat ik het gedaan had en was razend enthousiast. Het liefst was ik meteen nog een keertje gesprongen, maar helaas net iets te duur om het nog een keertje te doen. Maar aangezien ik toch terug kom om te trouwen (of ten huwelijk gevraagd te worden) heb ik dan ook alweer een nieuwe uitdaging: springen met volle maan, want ook dat is mogelijk!

1 van de laatste bezoeken bij de watervallen zijn we richting de boiling pot gelopen. Dit is een wandelroute waarin je naar beneden loopt, richting de rivier waar al het water in terecht komt. Hier hebben we gezien waar het spreekwoord brutale aap vandaan komt. Er zaten ook daar enorm veel bavianen en ja hoor, ze zaten heerlijk op het uitrust bankje. Wat een brutaaltjes want wij konden op geen manier in de buurt van dit bankje komen.

Op zaterdag 26 april zijn we weer richting Lusaka vertrokken met de bus. Hier hebben we in de avond Koningsdag gevierd met maar liefst 8 bitterballen, 2 blokjes kaas, stokbroodje kruidenboter en satesaus! Mmmmm wat was dat lekker! Maar buiten dat was het feest inclusief live band erg gezellig en geslaagd! De dag erop hebben we een mini safari gedaan. Helaas hebben we maar een paar beesten gezien en de giraffen moet je echt zoeken, op de foto’s, tussen de bomen. Maar goed, het was leuk, een mooie omgeving en de eerste wilde beesten hebben we gespot!

Afgelopen maandag zijn we weer richting huis gegaan. Deze onvergetelijke vakantie was voorbij! Maar het was ook nu weer fijn om thuis te zijn. Lekker vertrouwde omgeving, een groot huis en weer ‘normaal’ eten. Het normale leven is alweer opgepakt. Over een aantal weekjes (maar liefst 7) kom ik alweer terug. Maar er zullen nog heel wat verhalen op deze blog komen, want we hebben nog genoeg op het programma staan.

Tot snel!

Liefs Tanja

Van een begrafenis, tot aan een trouwerij die een dag verzet wordt…

Het is alweer bijna 3 weken geleden sinds mijn laatste blog en het weekendje weg. De tijd vliegt en de helft, van deze 4 maanden, zit er al bijna op. We hebben weer heel wat meegemaakt.

Ik zal beginnen met de begrafenis van 1 van de cliënten in de compounds. Want zoals beloofd zou ik hier nog over vertellen, en belofte maakt schuld. Voordat we het weekend naar Malawi zouden gaan, werden we op maandag avond gebeld door onze tolk van de compounds. Er was een cliënt overleden en de volgende dag zou de begrafenis zijn. (I.v.m. warmte en niet de technologie die we in Nederland kennen, moet iemand vrij snel begraven worden). We werden uitgenodigd hiervoor, zodat we konden zien hoe, hier, een begrafenis zou gaan. Om 9 uur moesten we zorgen dat we bij de kerk waren. Hier waren ongeveer 20 vrouwen aanwezig die continu zongen voor de overleden vrouw. Na ongeveer 20 minuten zijn we naar het huis gelopen van de overleden vrouw. Hier zaten ongeveer 100 mannen en vrouwen buiten. De mannen en vrouwen zaten apart van elkaar, gewoon op de straat, in en om het huis. Ook hier werd nog veel gezongen en na een 3 kwartier kwamen er mannen in zwarte pakken naar buiten, gevolgd door een kist, die getild werd door 6 mannen. De kist was vrij klein en van heel dun hout. Het leek bijna op triplex hout. De kist zat dicht met een aantal spijkers, die nog 5cm boven te kist uitstaken. Nadat de kist op een soort van brancard gelegd werd, stonden alle vrouwen en mannen op, om vervolgens de vrouw richting de begraafplaats te brengen. In deze stoet werd nog steeds gezongen maar er werd ook zo nu en dan heel hard geschreeuwd en gehuild. Na ongeveer 20 minuten de bergen in te zijn gelopen, kwamen we bij een stukje bos aan. Hier bleek de begraafplaats te zijn. Iedereen zocht een plekje, ook nu de vrouwen en mannen apart van elkaar. Er werd nog een stukje verteld over het leven van de vrouw. Ze was al bijna 100 jaar en had alleen nog maar 1 kleinzoon. De rest van haar familie was al overleden. Er werd een heel aantal keren benoemd dat het zo bijzonder was dat ze zo oud was geworden en dat God dit zo had gewild. Na ongeveer een 3 kwartier, heel wat gehuil (lees geschreeuw) verder, werd de kist dicht getimmerd en ging de kist in het graf. De familie liep nog langs om een takje mee te geven, voor in het graf. Hierna kwamen de mannen met scheppen om het graf dicht te maken. Na ongeveer 5 minuten was het graf dicht en werden er een heel aantal stenen en rode takken op de berg zand gelegd. Dit was tevens ook het einde van de begrafenis en vervolgens ging iedereen weer terug het dorp in. Zelf vond ik het heel erg bijzonder om te zien. Vooral het gehuil liet wel een indruk achter. Het was heel erg indringend en hartverscheurend. Gelukkig hadden we de rest van de dag vrij, zodat we genoeg tijd hadden om deze indrukwekkende gebeurtenis te kunnen laten rusten.

Na z’n indrukwekkende en bijzondere begrafenis, zeiden we al: ‘Het zou leuk zijn als we ook een bruiloft kunnen bijwonen. Zo kunnen we ook zien hoe hier de tradities zijn’. 2 weken later… worden we uitgenodigd om bij de bruiloft van de zoon van de tuinman te zijn. Deze lieve man had ons, het weekend ervoor, naar zijn kerk meegenomen (ja mijn blog is niet compleet als ik niet vertel over dat we naar een kerk zijn geweest). Deze kerk was heel anders. Het was eigenlijk niet eens een kerk te noemen want het was in een schooltje. Deze mensen zongen vooral kerkliederen om zo te bidden en er werden bijbel les gegeven. Op het moment dat ze gingen bidden, ging iedereen staan en begonnen ze met hardop bidden. De een nog harder dan de ander en zo bleven ze wel 5 minuten lang staan bidden. Misschien kun je het je wel voorstellen hoe wij erbij stonden: 7 meiden niet weten wat ze horen omdat er z’n 50 mensen hardop staan te bidden. Soms konden we onze lach dan ook echt niet inhouden. Maar goed, het was ook nu weer mooi om te zien hoe deze mensen het geloof zien en hoe ze bidden. Maar goed, de bruiloft van de zoon van de tuinman. Vrijdag 11 april zouden we opgehaald worden door de tuinman. We moesten zorgen dat we om 06.30 uur klaar stonden. Hij zou vervoer regelen. Om 6.30 stonden we, in sjitenge, klaar voor vertrek maar… geen tuinman. Om 7.30 komt deze lieve man aan. Hij kwam ons helaas vertellen dat de bruiloft, vandaag, niet zou doorgaan. Hij vertelde dat de bruiloft vanwege de aankomende vakantie, verzet werd naar morgen. Dus dat hij ons morgen weer zou opkomen halen. Hij vertrok, om vervolgens in de tuin te gaan werken. Wij bleven, stomverbaasd, achter in ons huis. Uiteindelijk moesten we er enorm hard om lachen, want dit hadden we toch nog nooit gehoord: een bruiloft die zomaar, uit het niets, verzet wordt naar de dag erop. In Nederland zou alles vervolgens in de soep lopen, aangezien we z’n strakke planning hebben. Maar hier, in Afrika, kan het allemaal. De volgende ochtend stonden we met z’n alle klaar om vervolgens met een minibusje richting het huis van de tuinman te gaan. Hier zou ook de trouwerij plaats vinden. Het huis van de tuinman was 15 kilometer verderop. Hier kwamen we terecht in een klein dorpje waar allemaal boeren wonen, ver uit elkaar. De boeren die daar wonen, hadden nog nooit blanke mensen over hun erf zien lopen. Ze waren allemaal erg blij om ons te zien. De boeren verbouwde vooral veel mais, zoete aardappelen en zonnebloemen (ook wel funflowers genoemd hier). Ook hebben we een klein rijstveld gezien. Nadat de rondleiding, over het erf en huis, kregen we een maïskolf om op te eten. Hierna begon het lange wachten. Na ongeveer 2 uur te hebben gewacht, heel wat familie en buren gezien te hebben, kwam de ceremoniemeester zich voorstellen. Helaas had deze man slecht nieuws bij zich. We hoorde, via de tuinman, dat de bruiloft pas in de avond zou starten. Wat bleek nu, de ceremoniemeester, is de man van het geld en die mag alles beslissen. De familie van de bruid krijgt geld voor de bruid die ze ‘afstaan’. De familie van de bruidegom moet dit betalen, of ze moeten weinig geld hebben dan zoeken ze mensen die hen willen ‘sponseren’. Deze ceremoniemeester heeft de familie een handje geholpen en hierdoor mag hij alles bepalen. Deze man had, op het laatste moment, beslist om de bruiloft in de avond te laten starten. De tuinman vond dit heel erg voor ons, omdat dit betekende dat we er niet bij konden zijn. Hij vond het ook zo erg omdat we speciaal gekomen waren en hij het niet veilig vond, als wij de avond ook nog bleven. Hij kon ons helaas geen slaapplek bieden. Hij heeft zich wel 100x verontschuldigd. Samen hebben we besloten om na de lunch naar huis te gaan. Tijdens de lunch heeft de tuinman ons uitgelegd hoe de bruiloft eruit zou zien. De bruid komt tegen de avond naar het huis, helemaal ingewikkeld in sjitenges. Ook haar hoofd is bedekt. Op het moment dat ze aankomt zal de vader van de bruidegom de bruid voor de eerste keer zien, vervolgens moet ze haar eigen bed opmaken en nsjima koken. Als ze dit allemaal doorstaan heeft zal de vader van de bruidegom toestemming geven, voor dit huwelijk (of dus niet, als hij de bruid niet mooi/goed genoeg vindt). Vervolgens zal er heel de nacht gedanst worden. Vrouwen maken geluiden, om te laten horen dat er een feest is en dat iedereen welkom is. Na de nacht vol plezier en dansen gaan ze in de ochtend naar de kerk, waar het ja woord wordt gegeven. Vervolgens zullen de bruid en de bruidegom de eerste tijd (ongeveer 1 jaar) bij de ouders van de bruidegom wonen. Hier wordt haar alles geleerd over het onderhouden van een gezin etc. Ondanks dat we de bruiloft niet met eigen ogen hebben kunnen zien, hebben we een enorm leuke en mooie dag gehad. Als afsluiting van deze mooie dag hebben we in de avond nog pyjama party gehad, met heel wat lekkers en een lekker romantische meidenfilm!

Afgelopen maandag hebben we een opname gehad bij Radio Maria. Dit is een radiozender, vanuit de kerk, die door de lokale bevolking wordt geluisterd. De mensen van de radio hadden aan ons gevraagd of we voorlichting konden geven over 1 van onze projecten. Na heel wat voorbereiden was het afgelopen maandag dan zover. Ons script was af en goedgekeurd. We mochten meteen meelopen naar de studio. Hier hebben we een opname gemaakt over het project: Compounds. Natuurlijk ging dit niet in 1x goed. Na heel wat gelach en gegiebel, werd het na 2x inspreken toch al goed gekeurd. De vraag bleef alleen of de director het goedkeurde omdat hij het echt goed vond of omdat hij ons te slecht vond. Toen we dit vroegen bleek dat hij het goed genoeg vond. Met wat knip en plak werk kon er een goed en mooi verhaal van gemaakt worden. Binnenkort zullen we dus op de radio te horen zijn en zullen we de luisteraars voorlichting geven over een CVA. Daarnaast horen ze dat het belangrijk is om mensen, die verlamd zijn, niet de hele dag te laten zitten. Hun kwaliteit van leven zal hierdoor niet verbeteren. Om ze te activeren hebben we verschillende oefeningen uitgelegd die ze zouden kunnen doen om hun spieren te activeren.

Met de projecten gaat het ook erg goed. Sinds afgelopen week zijn de meeste kinderen van Cheshire Home naar huis, i.v.m. de vakantie. De kinderen gaan hier 3 maanden naar school en vervolgens hebben ze 1 maand vakantie. Ook de kinderen van Cheshire Home hebben dan vakantie en gaan naar huis. Toch zijn er nog een 7 kinderen, die helaas niet naar huis kunnen. Dit komt omdat ze twee weken geleden een operatie hebben gehad en nu moeten revalideren. We gaan nog steeds 2 keer in de week langs. We doen nu extra leuke dingen en bewegen een klein beetje. We moeten de activiteiten natuurlijk wel aanpassen omdat de meeste geopereerd zijn aan hun benen en dus gips hebben. Het andere project, wat we naast Cheshire Home en de compounds hebben, hebben we helaas besloten om stop te zetten. Dit is het project waar we met psychiatrische patiënten gingen bewegen en sporten in het ziekenhuis van Chipata. We hebben dit moeten stop zetten i.v.m. de veiligheid van onszelf en de patiënten. We kregen geen begeleiding vanuit het ziekenhuis, omdat er ontslagen waren gevallen en ze mensen te kort hebben. Doordat we geen begeleiding krijgen, hebben we geen mensen die ons kunnen ondersteunen als er iets mis gaat bij de patiënten en kunnen we niet communiceren met de cliënten (omdat ze de lokale taal spreken en bijna tot geen Engels). Zelf vind ik het heel erg jammer omdat de patiënten het enorm hard kunnen gebruiken. Als wij niet komen liggen ze namelijk de hele dag op bed en in sommige gevallen worden ze platgespoten of vastgebonden. Maar de veiligheid is natuurlijk ook wel erg belangrijk, dus in goed overleg is er besloten om te stoppen met dit project. Doordat we nu op de maandag geen project hebben, gaan we kijken of we kunnen samenwerken met de YMCA. Een wereldwijde organisatie, wij zullen hierin waarschijnlijk iets gaan betekenen voor jongeren met een beperking. Met de YMCA zullen we begin mei om de tafel gaan om te bekijken wat we nog kunnen betekenen. Afgelopen dinsdag hebben we (de PMT’ers) een themamiddag verzorgd bij de tienermoeders. 2 meiden van pedagogiek hebben dit project en hadden ons gevraagd of we een keertje activiteiten wilden gaan doen met de tienermoeders. We hebben gekeken of we een thema eraan vast konden koppelen, zodat het niet zomaar sporten wordt maar dat het ook nog ergens goed voor is. Het thema samenwerken kwam bij ons meteen naar boven. We hebben een aantal leuke activiteiten, rondom het thema samenwerken, met de moeders gedaan. Ze vonden het allen erg leuk en gezellig. Helaas konden ze vrij slecht Engels, maar achteraf bedankte ze ons en zeiden ze: We are very happy now! Het is zo mooi om dan te zien hoe dankbaar ze zijn en hoe gelukkig ze dan ook echt zijn. Bijzonder dat we dit ook hebben mogen meemaken.

Zoals jullie kunnen lezen heeft de tijd hier niet stil gestaan en we zijn druk bezig geweest. We zijn zo druk bezig geweest dat we vinden dat we ons zelf mogen trakteren op een weekje vakantie. Aankomende vrijdag (morgen dus al) gaan we lekker op vakantie. We gaan vrijdag richting de hoofdstad van Zambia: Lusaka. Zondag zullen we onze trip voortzetten richting Livingstone. Hier kunnen we 1 van de 7 wereldwonderen gaan bewonderen. De Victoria Falls, wereld grootste watervallen. Hier zullen we tot en met zaterdag ochtend verblijven. Vervolgens zullen we zaterdag weer richting Lusaka gaan om hier Koningsdag te gaan vieren. Alle Nederlanders die in Zambia verblijven zijn uitgenodigd geworden, door het consulaat, voor dit feest, inclusief bitterballen en haring!

Vanuit hier, wens ik jullie allemaal een fijne Pasen. Geniet lekker van al het lekkers (paasbrood, chocolade-eitjes etc.) en alle gezelligheid met de familie. En neem een lekker chocolade eitje extra, want ik kan er, vanuit hier, niet van genieten.

Groetjess en veel liefs!

Great weekend at Lake Malawi: catching and hypnotising gecko’s

Afgelopen weekend zijn we naar Lake Malawi geweest. We hebben een heerlijk weekendje weg gehad. Een mini vakantie met veel zon, een super mooi meer, veel gezelligheid, leuke mensen, heel veel hagedissen en genoeg drankjes maakte dit weekend tot een onvergetelijk weekend.

Donderdag zouden we om 12 uur vertrekken richting Malawi. Maar ja 12 uur vertrekken, dat was Afrikaanse tijd dus uiteindelijk vertrokken we om half 3. Eerst nog even tanken en papieren regelen die we zouden moeten hebben bij de grensovergang. We zijn met een eigen driver gegaan omdat dit de veiligste manier is om te reizen hier, zeker als we naar een ander land gaan. De driver is geregeld vanuit het Bisdom. Hij zou het gehele weekend bij ons blijven zodat we kunnen gaan en staan waar we willen. We moesten hem dan wel goed verzorgen, zodat hij dus geen onkosten maakt dit weekend. Dit betekende dus dat we ervoor moeten zorgen dat hij niet dood gaat van de honger of dorst en een slaapplek heeft. Gelukkig is dit goed gelukt en heeft hij ons ‘veilig’ heen en weer gebracht. Nowja veilig… Het had veiliger gekund als hij de weg wist. Wij waren er vanuit gegaan dat een driver de weg weet. Als snel bleek dat dit niet het geval was. Hij was er zelf ook nog nooit geweest. We moesten dus met een minikaartje zien te raken. Het scheelt dat er in Malawi ook niet zo veel wegen zijn, dus je kunt niet heel snel de verkeerde kant op gaan. Maar toch, wat een gedoe. Zeker toen het donker begon te worden. Er is ons namelijk verteld geworden dat we niet in het donker op de weg in Malawi moeten zijn omdat het gevaarlijk is. Om 6 uur begon het al donker te worden en we wisten de weg niet. De meeste van ons begonnen een beetje te stressen. Ook ik begon me af te vragen of we wel op de eindbestemming zouden komen. Uiteindelijk na 10 uur rijden, 30 keer de weg vragen, een hond doodgereden te hebben zijn we bij de eindbestemming aangekomen. De mensen van het hostel stonden ons al op te wachten, want ook zij werden een beetje ongerust. De locatie van het hostel maakte alles goed. We konden weinig zien van de omgeving want alles was donker maar we voelde het zand al onder onze tenen en we hoorde het water stromen. Dat moest betekenen dat het strand heel dicht in de buurt was. We kregen de sleutel van onze kamer die met 3 stapelbedden en 1 bed op de grond gevuld was. Inmiddels was het half 12 en hadden we vreselijke honger, want we hadden geen avondeten gehad. Gelukkig was de bar nog open. We hebben met z’n alle heel wat chips, chocolade en drinken gehad en vervolgens zijn we het bed ingedoken. Om 6 uur was ik alweer klaar wakker. Het was namelijk licht en ik hoorde het water klotsen. Ik was het liefst meteen naar buiten gerent om de omgeving te bekijken maar ik kon mezelf nog in bedwang houden want ik zou de andere wakker maken. Om kwart voor 7 was iedereen wakker en zijn we snel gaan kijken. We maakte de deur van onze kamer open en zagen op nog geen 20 meter afstand het mooiste, grootste en diepste meer van Malawi. Wauw! We lagen echt aan het strand, zoveel luxe waren we al even niet meer gewend. Na een heerlijk ontbijtje (pannenkoeken en omeletten) hebben we plannen voor die dag gemaakt. We zouden een boot trip maken met zonsondergang en vervolgens op het strand BBQ’en. Maar voor die tijd zouden we eerst nog moeten gaan pinnen, want het geld vloog er doorheen. We hadden al eens gepind maar we wisten niet wat de koers was. Uiteindelijk bleek in het hostel dat de koers is van 400 Malawiaanse Kwatcha staat voor 1 dollar. De 10.000 Kwatcha die we gepind hadden vlogen er doorheen. Helaas bleek pinnen nog best lastig te zijn. 2 uur en 8 banken later vonden we 1 bank waar we met onze VISA card konden pinnen. Hup snel pinnen en weer terug naar het hostel. Na deze pintocht hebben we nog even een late lunch gehad om vervolgens de boot in te gaan voor onze de zonsondergang. Voordat het zonsondergang was zijn we eerst aangemeerd bij een eiland in het meer. Hier hebben we heel wat gekleurde vissen gevoerd en vervolgens ook nog een zee arend gevoerd. De zonsondergang was erg mooi en uiteindelijk verdween hij achter de bergen in de verte! Vervolgens zijn we langs alle lodge in het toeristisch gebied gevaren. Wij verbleven in een vrij luxe lodge/hostel voor 10 dollar maar er waren ook lodge’s voor meer dan 100 dollar per nacht. Na deze trip hebben we een BBQ op het strand gehad. Dit viel een beetje tegen maar we hebben het gezellig gehad. Hier hebben we ook Kapango gegeten. Dit is de vis die in het meer veel rondzwemt. Het is een grote vis, maar als je deze bakt of op de BBQ legt smaakt hij niet naar vis.Na deze BBQ hebben we heerlijk naar de sterren gekeken op het strand. Doordat het zo donker is overal kun je de sterrenhemel enorm goed zien. Zelfs de Melkweg zagen we overduidelijk. Ondertussen hebben we Deense mannen leren kennen en de eerste drankjes gingen er goed doorheen. Samen met de Deense mannen (die voor 3 weken aan het meer waren om iedere dag te duiken) zijn we richting de Gecko bar gegaan. We hebben een gezellige avond gehad met heel wat gekkigheid. De Deense mannen wilde ons leren om gecko’s te vangen en vervolgens te hypnotiseren. Helaas, voor hen, wilde wij ze alleen maar vasthouden. Vangen en hypnotiseren was toch nog een stapje te ver. 1 van de Deense mannen vertelde dat de ander wel eens een Gecko gegeten had. We zeiden dat we dit niet geloofde maar voor we het wisten waren we ooggetuigen van het eten van een Gecko! Brrr… Niet veel later zijn we toch maar met z’n alle richting ons hostel gegaan, zodat de schade nog een beetje beperkt bleef.

De tweede dag waren we er weer vroeg uit om vervolgens lekker te bakken in de zon. Voor sommige van ons is dit niet alleen bakken geworden maar zijn ze bijna gefrituurd. De gehele dag hebben we een goede combinatie gehad van het mooie weer, lekker eten en drinken en een heerlijk meer waarin we konden afkoelen. Na het avondeten zijn we door de Deense mannen uitgenodigd geworden om shotjes te gaan drinken. Het werd Malawiaanse Vodka. Voordat we het wisten begon de gekkigheid rondom de Gecko’s weer. De mannen hebben me zover gekregen om na heel wat geschreeuw en gelach een gecko te vangen. Niet veel later stond ik heel trots met 3 beesten in mijn hand waarvan ik er 1 gehypnotiseerd heb. Het bleek heel makkelijk te zijn. Als je een beest gevangen hebt kun je ‘m op zijn rug leggen en als je dan je duim op de onderkant van de kin legt hypnotiseer je ‘m. Heel grappig om te doen. Helaas is het vangen van z’n beest nog best lastig want ze zijn enorm snel. Het is ook nog zo dat ze ontsnappen als ze alleen aan hun staart vastgehouden worden. De staart valt er namelijk meteen vanaf en groeit niet veel later gewoon weer aan. Uiteindelijk zijn we nog even naar de Gecko bar gegaan om een dansje te gaan doen. Helaas kregen we niet echt de kans om te dansen met alle negers om ons heen. Na een tijdje hadden we het wel gezien en zijn we terug gelopen naar het hostel.

Na een zeer korte nacht (aangezien er 1 van ons ziek was en ik de enige was die wakker werd) zijn we zondag ochtend rond 1 uur vertrokken richting huis. Het voelde ook echt alsof we richting huis gingen. Lekker terug naar het normale leven, zonder de luxe. Ook al was het voor een weekend erg fijn. We hoopte dat de rit naar huis nu iets sneller zou gaan aangezien we nu de weg wisten. Helaas kregen we na een uurtje of 4 autopech. De motor was oververhit maar gelukkig konden we een half uur later weer verder. Onderweg hebben we nog heel wat politie controles gehad. In Malawi en ook in Zambia staan veel politie controles langs de weg. Dit is heel normaal maar wel spannend want corrupt zijn ze wel. Soms hoef je niets te doen en mag je gewoon doorrijden. Maar het kan ook zijn dat je alle papieren van de auto en paspoorten moet laten zien. Ze vragen waar je vandaan komt en wat je doet in Malawi. Gelukkig hadden we op de terugreis veel vriendelijke agenten. Op het moment dat de Driver zei dat we van Lake Malawi af kwamen, begonnen ze tegen ons te praten en vragen te stellen. Of we het leuk gehad hadden, het mooi was en of we Kapango gegeten hadden. Het is heel bijzonder om te zien hoe de controles gaan. Uiteindelijk waren we binnen 7 uur rijden thuis. Beter dan de 10 uur van de heenweg. Het was heerlijk om lekker in je ‘eigen’ bed te kunnen slapen.

Gister ochtend zijn we gewoon weer begonnen met de projecten. Over 3 weekenden gaan we alweer op vakantie voor 9 dagen naar Living Stone (1 van de 7 wereld wonderen) en Lusaka (de hoofdstad van Zambia)

Veel liefs,

Xx. Tanja

Officieel een Zambiaan!

Jaa! Na 2 dagen zwoegen: 3 x op en neer lopen, heel wat wachten en heel wat centjes armer te zijn, hebben we het dan toch geregeld. We hebben onze verblijfsvergunning! We zijn officieel Zambianen tot 19 juni 2014! We kunnen lekker gaan genieten. We gaan meteen goed van start. We beginnen met dit weekend: Lake Malawi. We gaan daar naar 1 van de grootste en diepste meren van Malawi. Helaas kunnen we maar een weekend heen, want de projecten lopen gewoon door. Maar eventjes weg is nooit verkeerd.

De afgelopen drie weken hebben we veel gedaan en gezien, zo hebben we nog 2 projecten gestart en zijn we naar de international womensday en youthday geweest en hebben we een wandeling in de bergen gemaakt.

2 weken geleden hebben we het project van de compounds opgestart. Dit is een project waar we 6 cliënten gaan bezoeken die bijna allemaal een verlamming hebben. De meeste door een CVA of ongeluk. De compounds ligt in de krottenwijk van Chipata. Doordat de mensen bijna geen Engels kunnen hebben we een vertaalster bij ons. Helaas begrijpt zij niet altijd wat we bedoelen, dus is het best lastig. Dit project is emotioneel en fysiek vrij zwaar. Fysiek is het zwaar omdat we de bergen in moeten voor een aantal cliënten. Emotioneel is het vrij zwaar omdat in de wijk waar we zijn echt armoede heerst. De straten zijn van afval en grote brokken steen, er is een brug waar enorme gaten inzitten, de mensen wonen in hutjes en hebben geen elektriciteit en stromend water. Ze moeten naar waterputten toe om daar water te halen. De mensen die we bezoeken zijn zo blij om je te zien. In principe zitten zij de gehele dag in hun hutje, omdat ze denken dat ze ‘niets’ meer kunnen. Wij gaan ze oefeningen geven waardoor we hopen dat hun spierkracht weer omhoog gaat en ze gaan inzien dat ze wel iets kunnen. De vorige studenten die hier zijn geweest, hebben al een mooie start gemaakt zodat wij hierop verder kunnen borduren. Twee keer in de maand zullen we op woensdag richting dit project gaan om daar de mensen te helpen.

Het laatste project hebben we vorige week maandag opgestart. We gaan therapie/bewegingslessen geven bij de afdeling Psychiatrie in het algemene ziekenhuis in Chipata. De patiënten die hier op de afdeling liggen, worden niet tot nauwelijks gestimuleerd om uit bed te gaan. Een beetje beweging is nooit verkeerd, dus hier mogen wij mee aan de slag. Daarnaast gaan we ook kijken of we de verpleegkundige die daar rondlopen kunnen inlichten hoe belangrijk het is om te bewegen voor de patiënten. Maandag ochtend zijn we de hele ochtend zoet geweest in dit ziekenhuis. We moesten eerst voorgesteld worden aan de directeur, die ons vervolgens weer een uur liet wachten om naar de afdeling gebracht te worden. Eenmaal bij de afdeling aangekomen zagen we net een nieuwe patiënt binnenkomen. We mochten meteen een kijkje nemen bij de ‘intake’. De man zat op het bed en werd door 8 mannen vastgehouden. De patiënt verzette zich enorm, want hij had de 9^e persoon + spuit al gezien. Zodra de spuit (na een minuut of 5 ‘vechten’) toch gezet was, werd de man meteen rustig. De verpleegkundige die ons rondleiden vertelde dat ze vaak in verwarde toestand hier terecht komen. De oorzaak is vaak alcohol of drugs. Ze komen dan in het ziekenhuis om weer tot rust te komen. Vervolgens mogen ze weer gaan en staan waar ze willen. Best bijzonder om te zien. Maar ik denk dat wij de mensen die al een beetje tot rust gekomen zijn, kunnen gaan activeren met bewegen. Vanaf maandag gaan we hier echt starten.

Naast de projecten zijn we uitgenodigd voor de International Womensday (8 maart) en de National Youthday (12 maart). Deze dagen worden hier enorm gevierd en de kantoren zijn dicht. Bij de Womensday waren we uitgenodigd door de YMCA om mee te lopen in de optocht. We kregen een spandoek en het lange wachten was weer gestart. Wat een chaos om iedereen in een rij te krijgen. Niets gebeurde op volgorde, iedereen vertelde iets anders en niemand had er de leiding. Na een dik uur in de hitte te hebben gewacht, begon de optocht opeens. Iedereen duwde zich ertussen en er kwam nog meer chaos. Nadat we ons plekje hadden opgeëist, hebben we ongeveer 15 minuten in de optocht gelopen. Eenmaal aangekomen bij de goflclub, volgde hier een aantal toespraken en dansen. Om ongeveer half 12 waren wij er een beetje klaar mee, want we verstonden er niets van en helaas konden we ook niets zien. We zijn afkoeling gaan zoeken bij de Burgers waar we een heerlijk ijsje gegeten hebben.

Op woensdag 12 maart was het officieel Youthday. Deze dag stond in het teken van een heel aantal optredens, een voetbalwedstrijd en ik heb mijn adoptiekindje gevonden. Wat een schatje. Helaas past hij niet in m’n koffer dus kan ik ‘m niet meenemen. Maar verliefd ben ik wel! Ook werden we (via Sister Emelda) ten huwelijk gevraagd. Een groepje jongeren vroeg aan haar of we al getrouwd of verloofd waren. Nee was het antwoord, natuurlijk. (Het is hier normaal om op je 16^e verloofd of getrouwd te zijn) Ooh zeiden de jongeren, dan willen wij wel met hun trouwen. Sister Emelda zei dat ze dan wel even goed moesten sparen, want de familie van de vrouw krijgt dan ongeveer 40 koeien. Bijna ruilhandel hier dus. Ik hoor pap al denken: Ooh dat moeten ze ook in Nederland invoeren, maar dan wil ik voor Tanja wel 40 paarden i.p.v. koeien.

Eigenlijk komt het erop neer dat we ons goed amuseren, de dagen krijgen we goed gevuld met de projecten en de activiteiten eromheen. Er is al een dikke maand voorbij. Helaas is het regenseizoen nog lang niet gestopt. Het woordje storm kennen ze hier helaas ook. Door alle regen heeft vanaf vrijdag tot en met maandag het internet eruit gelegen. Lekker rustig dus. Doordat we nu dus zeeën van tijd hadden, zijn we zondag middag, met 1 van de koks van de bisdom, een wandeling in de bergen gaan maken. Na ongeveer een half uur steil de berg op klauteren, kwamen we op een mooi uitkijk punt waar we de gehele stad konden zien. Wauw wat een mooi uitzicht. Nadat we volop genoten hadden van het mooie uitzicht en heel wat foto’s later, begon de tocht na beneden. Ja die was net zo steil als naar boven, dus erg goed voor de knieën.

Ook mag ik jullie vertellen dat we sinds gister zijn verhuisd. Eindelijk! We kregen ieder weekend te horen: volgende week, er zitten nog mensen in het huis. Maar zondag avond stond Sister Theresa (de zuster van de huisjes etc.) opeens voor de deur. Ze vond nu dat we lang genoeg gewacht hadden. Ze had voor ons geregeld dat de groep die nu nog in het grote huis zat, naar de kleine huisjes zouden gaan, zodat ze plaats maakte voor ons. Dus gister overdag zijn we verhuisd. Wat een gedoe, koffers weer inpakken en wegbrengen. Maar het is het enorm waard. We hebben ongeveer 3x zoveel ruimte. Ik heb een kamertje voor mezelf en de rest slaapt met z’n 2^e op de kamer. Ik kan zelfs dansen in mijn kamer. Heerlijk die ruimte en ja ik heb een heerlijk bedje. Dat heb ik wel verdient na ongeveer een maand op een campingbedje geslapen te hebben.

Inmiddels zijn we al een dikke twee weken zelf aan het koken. Dit gaat prima, soms wat onhandig als de stroom uitvalt en je net de aardappelen aan het koken bent. Maar we verhongeren nog lang niet en de eerste hutspot heeft vorige week op tafel gestaan.

Zoals het nu gaat, houden we het nog zeker wel 3 maanden vol.In de volgende blog zal ik jullie vertellen over Lake Malawi en de begrafenis (van 1 van de cliënten van de compounds) waar we vanmorgen geweest zijn.

Liefs Tanja