Op vrijdag 18 april werden we om 3.15 uur gewekt, door op dat moment, onze grote vriend: De wekker! Want wie op vakantie wil, moet er vroeg uit. Dus wij hup het bed uit, ontbijten (als je het ontbijt kan noemen) en hopen dat de taxi, die we besteld hadden om 4 uur, ook zou komen. En ja hoor, het leek wel alsof we even gewoon in Europa waren want de taxi stond al klaar toen wij het huisje uit liepen. Om 4. 20 uur kwamen we aan bij het busstation en we konden meteen instappen. De bus vertrok precies om 5 uur, zoals afgesproken. Er zou ons een busrit van ongeveer 7 tot 8 uur te wachten staan voordat we eindelijk in de hoofdstad van Zambia aan zouden komen. Gelukkig is het hier niet erg om te bussen, want er is heel wat te zien langs en op de weg.

Om precies 12.00 uur kwamen we dan ook aan in Lusaka, de hoofdstad. Er was ons verteld dat het busstation enorm druk en chaotisch is. En inderdaad het was enorm druk en chaotisch. Zodra je de bus uitstapt komen wel 10 mannen op je af met de vraag of je een taxi wil. En met nee neemt niemand genoegen. Nadat we de tassen uit de laadklep hadden, hebben we een taxi genomen die ons naar het hostel bracht. Aangezien we met 7 meiden waren, werden dat twee taxi’s. Eenmaal bij het hostel hebben we ons geïnstalleerd en zijn we het dichtstbijzijnde winkelcentrum gaan bekijken. Het is heel raar maar Lusaka is erg modern. Er zijn grote wegen (met soms 3baans wegen), er zijn hoge flatgebouwen, grote winkelcentrums en veel eetgelegenheden. In het winkelcentrum waar we terecht kwamen was zelfs een roltrap, een bioscoop, heel wat leuke kledingwinkels en zelfs een aantal elektronische winkels. Op het moment dat we daar binnen stapte leek het niet alsof je in Afrika was, maar in een erg welvarend land. Toch was het ook wel even fijn om daar te zijn. Even ‘normaal’ winkelen en lekker eten. Nadat we ons buikje rond gegeten hadden zijn we met de taxi terug gegaan naar het hostel.

De dag erop zijn we richting een olifanten opvang geweest. Hier zaten baby olifanten waar de ouders van gedood waren, voor het ivoor. Nadat we ongeveer 100 foto’s genomen hadden, zijn we richting het souvenirtjes dorpje gegaan om daar onze slag te slaan qua souvenirs. Tenminste dat dachten we. Maar we werden van alle kanten bestookt als we ook maar iets aanwezen. ‘Kopen? Ik maak een goeie prijs voor je? Zeg maar wat wil je er voor hebben!’ Uiteindelijk waren er zo veel verschillende spullen en kon ik niet kiezen. Ik ben bijna met lege handen terug gegaan. Vervolgens zijn we naar de grootste markt van heel Zambia gelopen. Slecht idee eigenlijk want bijna iedereen had korte broekjes aan. We dachten: In de hoofdstad van Zambia zullen veel toeristen zijn, dus ook veel mensen in korte broekjes. We kunnen eindelijk in een kort broekje rondlopen. Maar helaas. Al vanaf de eerste stap richting de markt werden we nageroepen, achterna gezeten en aangeraakt bij onze benen. Slecht idee dus die broekjes. Nadat we 5 minuten op de markt rondgelopen hadden, werden de meeste gek van de drukte en chaos en besloten we om terug te gaan. Op de terug weg zagen we ook de minder mooie kant van Lusaka. Over het algemeen is het er vies en oud. Er was ergens anders nog een markt, midden op het spoor. Het was er donker en kil. Geen fijne plek om te zijn. We waren het eigenlijk allemaal met elkaar eens: Lusaka was geen mooie stad, een beetje vies en er was weinig toerisme. Maar goed, we konden zeggen dat we in de hoofdstad van Zambia waren geweest.

De volgende dag zijn we met z’n 5^e richting Livingstone gegaan. De twee van Verpleegkunde (Lisa en Britt) bleven nog 1 dag in Lusaka om vervolgens terug naar Chipata te gaan, aangezien zij over 5 weken met hun ouders naar Livingstone gaan. Voor ons stond er weer een bustrip van ongeveer 7 tot 8 uur op het programma. Op het moment dat we de bus in kwamen stond de muziek (ja kerkelijke muziek want de busrit moet toch op een manier gezegend worden) enorm hard. Ik kon mijn eigen gedachtes niet eens horen. Gelukkig veranderde de muziek na een uur of 3 in een komische (maar zeer slechte) Zuid-Afrikaanse film. Tegen de middag waren we aangekomen in Livingstone. DE toeristische trekpleister van Zambia aangezien wereld grootste en - mooiste watervallen hier zijn. We hebben 7 dagen in dit mooie, gezellige en leuk stadje mogen verblijven. En ja, hier konden we dan eindelijk veilig onze korte broeken aan zonder mannen aan ons benen te hebben hangen. We zijn de tweede dag dat we in Livingstone waren voor het eerst richting de watervallen gegaan. Vanaf de stad is het nog 11 kilometer naar de watervallen, maar er ging een shuttle busje vanaf het hostel richting de watervallen. Vanaf de hoofdweg, richting de watervallen, kon je al de rook van de watervallen zien. Dit zag er al heel mooi uit, dus we waren enorm benieuwd wat we te zien kregen. Zodra we de auto uitstapte om een entree ticket te kopen kwamen de bavianen ons al tegenmoet. Deze beesten zaten overal en het eten (mocht je dit meegenomen hebben) zou niet veilig zijn want dat zouden de bavianen uit je handen rukken. We schrokken een beetje van de entreeprijzen. Dit was 120 kwacha (ongeveer 14 euro). Gelukkig bleken dit de toeristische prijzen te zijn en konden wij voor 7 kwacha (nog geen 1 euro) binnen, omdat wij allemaal een tijdelijke verblijfsvergunning hebben. Er werd ons verteld dat we het beste regenjassen konden kopen bij het kiosk, omdat we anders tot op onze onderbroek nat zouden worden van al het op spetterende water. In het begin dachten we: now dat zal wel meevallen, maar al snel kwamen we mensen tegen die inderdaad kletsnat waren. Dus snel regenjassen huren. En hup naar de watervallen. De watervallen worden door de lokale bevolking: Mosi-oa-Tunya genoemd. Dit betekend de rook die dondert. Now donderen dat deed het daar wel. Al op afstand hoorde je het water neerstorten. Helaas konden we weinig van de watervallen zien. Aangezien het regenseizoen bijna afgelopen is, komt er enorm veel water naar beneden gestort. Binnen 1 minuut wel 500 miljoen liter water!! Dit water stort ongeveer 128 meter naar beneden en het is zo krachtig dat het water opspat. Hierdoor werden we dus ook zo nat. Maar wat was het mooi!! Soms konden we kleine stukjes van de watervallen zien, als de wind net goed stond. Het is heel lastig om te beschrijven hoe ik me op dat moment voelde. Maar ik kan je vertellen, ik voelde me zo gelukkig! Wat was het tof dat ik hier mocht staan! Later in de week zijn we nog twee keer terug geweest. 1 x gingen Angela en ik zonder regenjas en de keer erop zijn we met z’n 5^e zonder regenjas gegaan. Kletsnat tot op je onderbroek was het motto van die twee dagen. Maar wat was dat fijn, leuk, gezellig, onbeschrijfelijk! Ik hou al zo van water en regen (als het warm is) maar als het dan ook nog op z’n mooie plek is, sjaa ik begrijp waarom het 1 van de 7 wereldwonderen is. In ieder geval zijn de Victoria Falls de mooiste plek waar ik tot nu toe geweest ben. Ik riep heel de tijd: ‘Hier wil ik trouwen, midden in regen. Dit is echt mijn plekje!’ De andere zeiden natuurlijk: ‘now lekker dan, zonde van je jurk en je haar!’ En dan zei ik weer: ‘Now dan wil ik in ieder geval hier ten huwelijk gevraagd worden’. Alleen nu nog een man vinden. Hopelijk vind ik die niet hier, maar gewoon in Nederland. =D

De andere dagen van de vakantie in Livingstone hebben we ook goed om gekregen. We hebben heerlijk afgewisseld met de watervallen, aan het zwembad liggen, winkelen en lekker uiteten en Angela en ik nog bungee gesprongen. Aah wat was dat spannend en wat was ik me toch zenuwachtig. Maar natuurlijk wel op een leuke manier. Want WAUW wat was het tof! Ik was enorm blij dat ik het gedaan had en was razend enthousiast. Het liefst was ik meteen nog een keertje gesprongen, maar helaas net iets te duur om het nog een keertje te doen. Maar aangezien ik toch terug kom om te trouwen (of ten huwelijk gevraagd te worden) heb ik dan ook alweer een nieuwe uitdaging: springen met volle maan, want ook dat is mogelijk!

1 van de laatste bezoeken bij de watervallen zijn we richting de boiling pot gelopen. Dit is een wandelroute waarin je naar beneden loopt, richting de rivier waar al het water in terecht komt. Hier hebben we gezien waar het spreekwoord brutale aap vandaan komt. Er zaten ook daar enorm veel bavianen en ja hoor, ze zaten heerlijk op het uitrust bankje. Wat een brutaaltjes want wij konden op geen manier in de buurt van dit bankje komen.

Op zaterdag 26 april zijn we weer richting Lusaka vertrokken met de bus. Hier hebben we in de avond Koningsdag gevierd met maar liefst 8 bitterballen, 2 blokjes kaas, stokbroodje kruidenboter en satesaus! Mmmmm wat was dat lekker! Maar buiten dat was het feest inclusief live band erg gezellig en geslaagd! De dag erop hebben we een mini safari gedaan. Helaas hebben we maar een paar beesten gezien en de giraffen moet je echt zoeken, op de foto’s, tussen de bomen. Maar goed, het was leuk, een mooie omgeving en de eerste wilde beesten hebben we gespot!

Afgelopen maandag zijn we weer richting huis gegaan. Deze onvergetelijke vakantie was voorbij! Maar het was ook nu weer fijn om thuis te zijn. Lekker vertrouwde omgeving, een groot huis en weer ‘normaal’ eten. Het normale leven is alweer opgepakt. Over een aantal weekjes (maar liefst 7) kom ik alweer terug. Maar er zullen nog heel wat verhalen op deze blog komen, want we hebben nog genoeg op het programma staan.

Tot snel!

Liefs Tanja