Ja de naam van deze blog zegt eigenlijk hoe we ons op dit moment voelen. Moeten we gaan leven als studenten op buitenlandsstage of toch als een Sister. De sisters zouden graag het laatste zien. Voordat ik ga uitleggen hoe en wat, zal ik eerst vertellen over de leuke dingen die we afgelopen twee weken meegemaakt hebben.

De afgelopen twee weken zijn weer voorbij gevlogen. Want ja na een vakantie, dan ligt er een hoop was die gewassen en gestreken moet worden en bijna 1000 foto’s die uitgezocht moeten worden. En natuurlijk, gaat het normale leven en de projecten ook gewoon door.

Op dinsdag en donderdag zijn we, zoals gewoonlijk, bij Cheshire Home langs geweest om met de kinderen, die nog daar zijn, te spelen. De andere kinderen komen aankomende week weer terug omdat hun vakantie erop zit. Omdat we graag iets extra’s wilde doen voor de kinderen die op Cheshire Home moesten blijven, vanwege hun operatie, zijn we vorige week zaterdag met ze een ijsje gaan eten. We hadden bij de Steers (de Zambiaanse Mac Donalds) geregeld dat we de ijsjes gesponsord kregen. Ook het vervoer naar de Steers hadden we geregeld. Dus daar gingen we, op zaterdag ochtend met 1 sister en 6 netjes aangeklede kinderen en hun gipsen pootje, op weg naar de Steers. Daar aangekomen kregen we eerst nog een verrassing: PIZZA. De manager van de Steers is ook de manager van de Debonairs (een pizza restaurant) en hij vond het wel leuk om de kinderen te trakteren op pizza. Na een lekker stukje pizza en het leren van de Nederlandse zin: ‘Lekker eten pizza’ kregen ze hun ijsje. Wat een smeerboel maar wat een feest! Nadat we de manager bedankt hadden en de gezichten en handen er weer redelijk spik en span uitzagen, zijn we weer terug gegaan naar huis. Een geslaagd ochtendje voor de kinderen en voor ons.

Doordat we het project in het ziekenhuis hebben moeten stoppen, zouden we de maandag vrij hebben. Aangezien we dit zonde van onze tijd hier vinden, hebben we vorige week donderdag contact gelegd met de YMCA. We wilden gaan kijken of we nog iets voor hen kunnen betekenen, voor de 3 weken dat we nog aan projecten werken. David, de man van de YMCA, heeft in een rap tempo (totaal niet op zijn Afrikaans) geregeld dat we een miniproject kunnen beginnen. Afgelopen maandag ochtend zijn we samen met hem naar de plek gegaan, waar we ons miniproject zou plaats vinden. Na ongeveer een half uur lopen, richting de krottenwijk, kwamen we aan op een plek waar 5 mannen aan het werk waren en waar ons project zou zijn. De mannen waren met hout bezig. Ze maakte daar zelf spullen van zoals strandstoelen, stoelen en bedden. Ze waren allen lichamelijk beperkt. Erg leuk om te zien. Ondanks hun beperking werkte ze wel voor hun geld. Oeh en jaa de strandstoelen zaten enorm lekker. Helaas past deze niet in mijn koffer want anders had ik ‘m meegenomen naar Nederland! Nadat we even met de mannen gekletst hadden, bespraken we wat onze plannen van de middagen waren. We mochten in de middag terug komen. Er zouden dan ongeveer 7 kinderen komen met een beperking, zowel lichamelijk als verstandelijk om ‘just 4 funn’ te gaan sporten/bewegen. Dus in de middag gingen we vol goede moed richting de plek. Onderweg hadden we het er nog over: ‘Now het gaat allemaal wel erg snel met dit project. Donderdag bellen we de YMCA op om te kijken wat onze mogelijk is, David gaat er meteen achteraan en op maandag middag zijn we al bezig met ons project.’ Maar helaas, aangekomen bij het project bleek dat we te vroeg gejuicht hadden. Er waren geen kinderen. De man die langs de huizen gaat, om te vertellen dat wij zouden komen om met de kinderen te sporten, had andere afspraken staan. Hierdoor wist niemand van ons miniproject af en kwamen er dus geen kinderen. Gelukkig hebben we kunnen afspreken dat we aankomende maandag weer langs komen voor een nieuwe ronde. Hopelijk met nieuwe kansen.

Zoals jullie kunnen lezen zijn we, net zoals alle andere weken, druk bezig en zetten we ons voor 100% in. Maar toch, dinsdag avond stond er een boze en zeer teleurgestelde Sister op de stoep. Afgelopen weekend waren we uit geweest en volgens de Sisters waren we veeeelste laat thuis gekomen. Dit had ze gehoord van de bewaker en ja die had ons natuurlijk ’s nachts horen thuis komen. Daarnaast kwam ze met het verhaal dat wij mannen in ons huis hadden gehaald en dat dit niet absoluut niet mag. De enige man die wij, 1 x in de week, in huis hebben is George: een Zambiaan die wij Nederlandse les geven, aangezien hij naar Nederlands wil om samen te gaan wonen met zijn Nederlandse vriendin. Zelfs deze man mochten we niet in huis hebben, want we het was een man! En dat was niet de afspraak. Daarnaast konden we hem niet vertrouwen want we wisten niet wie hij was of wat voor een vrienden hij had. De Sister zei: ‘It’s very bad and Peter (onze leraar) will be very disappointed in you! Vervolgens liet ze ons verslagen achter. We waren echt verbaasd over het feit dat we niet uit mochten gaan. Tegelijkertijd waren we ook boos op de Sisters. We waren voor het eerst uit geweest, we hadden echt een top avond gehad en wilde niet dat dit van ons afgenomen werd. We hadden ons netjes gedragen en waren niet bezopen thuis gekomen, dus wat willen ze nu? Dat wij echt leven als nonnen in de kerk? Of dus als Sisters in Zambia? Nadat onze woede een beetje gezakt was, hebben we meteen Peter gemaild met onze frustraties en wat we nu moesten. Gelukkig kregen we al snel een mailtje terug. Hij zou de dag erop een mailtje naar de Sisters sturen. Hierin zou hij benoemen dat wij erg ons best doen en dat er misschien een aantal dingen helder moeten zijn, voor als de volgende studenten komen.

Aangezien de onderhandelingen over het stappen etc. in volle gang zijn, moeten we op dit moment dus echt even leven als Sisters! Helaas geen stapweekend, niet uitbundig dansen zoals alle Zambianen (zowel vrouwen en mannen) en lekker los gaan. Wel even balen als je, je bedenkt dat andere studenten op buitenlandsstage dit wel doen. Maar niet getreurd, ook dat overleven we wel. Dit weekend zijn we netjes binnen gebleven. Net iets anders dan we ons voorgesteld hadden, maar ook nog goed vol te houden. Aankomende week zullen we allemaal even extra duimen, hopen en bidden dat we volgend weekend wel op stap kunnen!

Een dikke knuffel en veel liefs!

Xx. Tanja