Nog maar 4 weekjes te gaan. Het aftellen is nu echt begonnen. Op dit moment nog maar 26 dagen en dan vliegen we alweer terug, naar het op dit moment warmere Nederland. Warmer…?! Nederland?! Ja de winter is hier aangebroken. Nowja winter… Ze noemen het hier winter en ja je ziet mensen lopen in dikke winterjassen, mutsen, oorwarmers en handschoenen. Natuurlijk moeten wij er daar om lachen. Zeker als wij met onze zomerse kleding voorbij lopen. Toch is het voor ons af en toe ook vrij koud. De afgelopen twee dagen hebben we weinig zon gehad, vooral veel bewolking en schijnt de zon nauwelijks. Dus ook bij ons zijn de vesten en truien uit onze koffers gekomen en hebben we deze soms aan. Agh, we mogen totaal niet klagen want het is eigenlijk wel lekker als het wat kouder is.

Gister ochtend stond op het programma om naar een school (Chiziro) te gaan kijken in de bergen, wat ongeveer een uur lopen zou zijn. We wisten van deze school af doordat andere studenten hier veel tijd doorgebracht hadden, dus ook wij vonden het de moeite om te gaan kijken. Toen we ’s ochtends wakker werden en naar buiten keken waren we een beetje teleurgesteld dat het bewolkt was. Maar we waren nog geen 10 minuten onderweg en we waren toch wel erg blij dat het niet zo warm was. Na precies een uur te hebben gelopen kwamen we aan bij de school. Daar werden we warm ontvangen door Chris (de eigenaar van de school) en heel wat kinderen. Chris vertelde ons het mooie verhaal over de school: De school is begonnen met een ‘droom’ onder de mangoboom. Chris zat, in 2009, onder de mangoboom te fantaseren over zijn kinderen en de toekomst van hen. De kinderen moesten namelijk, net als alle andere kinderen op de berg, een dik uur lopen om bij de dichtstbijzijnde school te komen. De andere school was zelfs 3 uur lopen. Voor de jongste kinderen was een uur lopen veel te lang. Er zou dus eigenlijk een school in de bergen moeten komen zodat ook de kinderen op de berg mogelijkheden hadden om naar school te gaan. Chris ging toen nadenken over de mogelijkheden. Hij kon erg goed tekenen/schilderen dus hij dacht: wat nu als ik mijn tekeningen ga verkopen en van dat geld een school ga bouwen? Hij begon met tekeningen verkopen en gelukkig heeft de overheid hem ook financieel gesteund. Al snel kon er begonnen worden met het bouwen van de school. Het eerste en enige ‘lokaal’ was een plek van ongeveer 20 m3 met 4 palen, geen muren maar wel een dak, waarin 4 klassen tegelijker tijd les kregen. Dit waren allen kleuterklassen, want deze kinderen (4 t/m 6jaar) hadden het onderwijs het hardst nodig omdat zij niet die lange afstanden kunnen lopen. Uiteindelijk, na 5 jaar, is de school uitgegroeid tot een echte school met echte klaslokalen en in totaal 318 leerlingen. Nu zitten er ook oudere kinderen op deze school, zodat zij ook niet zolang hoeven te lopen om onderwijs te krijgen. Nog steeds schildert Chris en verkoopt deze schilderijen. De opbrengst investeert hij in de school. Op het moment dat ik daar rondliep, het verhaal hoorde en de kinderen zag in de klassen bedacht ik me hoe bijzonder het eigenlijk is wat ik hier gebeurd. Een man die ervoor zorgt dat er inmiddels 318 kinderen naar school kunnen. Ook bevond ik me weer echt even in Afrika. Het is lastig om uit te leggen maar inmiddels, na 3 maanden, is bijna alles hier (in Chipata en omgeving) ‘normaal’ geworden. We zien dingen dagelijks en het is niet meer gek. Soms zie ik nog wel eens dingen waarvan ik denk: goh dat is gek, bijzonder of anders. Maar over het algemeen is de omgeving waarin we zitten gewoon geworden. Op het moment dat ik de kinderen met hun vieze kleren zag en het verhaal van Chris hoorde had ik weer een ‘cultuurshock’. Ik besefte me weer hoe goed wij het in Nederland hebben en hoe anders het hier is… Na ongeveer 2 uur op de school te zijn geweest zijn we terug naar huis gelopen. Eenmaal thuis waren we erg blij dat we er waren. We konden ons maar al te goed voorstellen dat het voor kinderen erg zwaar is om, dag in en dag uit, de berg op en af te lopen. Gelukkig hoeven ze dit nu niet meer te doen en hebben ze een school dichterbij huis.

Vorige week vrijdag zijn we ook naar een andere school gaan kijken genaamd: Magwero. Dit zijn twee scholen in elkaar, 1 is voor dove kinderen en de ander is voor blinde kinderen, op deze school zitten ook veel albino kinderen. Albino kinderen kunnen namelijk vaak slecht zien en gaan ook naar deze speciale school.Aangekomen bij de dove school had ik al meteen een meisje die me vastpakte. Het meisje was doof en begon een heel verhaal te vertellen in gebarentaal. Helaas kon ik er vrij weinig van verstaan maar toen we, tijdens de rondleiding, in de keuken aankwamen deed ze een aantal gebaren die ik wel ken. Toch nog wat geleerd van Iris! Nadat ik reageerde met de gebaren: mooie keuken en lekkere worst moest ze heel hard lachen en liet ze me de hele rondleiding niet meer los. Nadat we de gehele school + slaapplekken van de kinderen gezien hadden gingen we door naar de blinde school. Deze lag 10 meter verderop. Er bleken nog best veel albino leerlingen te zijn op deze school. Ook hier kregen we een rondleiding en zagen we bijvoorbeeld hoe braille boeken gemaakt worden. Erg leuk en interessant om te zien. De man vertelde dat de leerlingen bijna vakantie hadden. Toen ik vroeg of ze die niet net gehad hadden (aangezien de andere scholen in Zambia net een week weer begonnen waren) legde hij uit dat deze school een ander rooster heeft. Dit heeft te maken met de ‘winter’. Begin juni krijgen de kinderen hier vrij omdat het dan koud is. Door de kou hebben ze vaak last van koude vingers en hierdoor kunnen ze de braille minder goed voelen. Eigenlijk vrij logisch maar wel weer bijzonder. Na de rondleiding en het geven van zonnebrandcrème (voor de albino leerlingen) zijn we weer richting huis gegaan. Onderweg naar huis, staken er nog 2 apen en een Black Mamba (de gevaarlijkste slang van Zambia) de weg over. Erg fijn dat wij toch veilig in de auto zaten….

Zoals ik in de vorige blog schreef hadden we wat problemen met de sisters. Het extra duimen, hopen en bidden heeft geholpen. We hebben een goed gesprek gehad, de lucht is weer geklaard en er zijn een aantal afspraken gemaakt. Zo mogen we gelukkig wel op stap maar moeten we ons heel netjes gedragen (alsof we dat niet altijd doen) en om 1 uur thuis zijn. Sjaa… het is net alsof ik weer 16 ben en aan mijn ouders vraag of ik uit mag. Maar goed… iets is beter dan niets dus afgelopen weekend zijn we weer op stap geweest en waren we netjes op 1 uur thuis.

Dit weekend zijn we ’t laatste weekend met z’n zevenen bij elkaar. De ouders van Britt en Lisa (verpleegkunde studenten) komen de komende 3 weken langs, dus dit weekend nog even volop genieten van de gezelligheid. Morgen avond gaan we uit eten in het hotel hier in de buurt. En dan start maandag de laatste officiële week van alle projecten. Hierna gaan we alles afronden qua verslagen etc. Daarnaast staat er, over 2 weken, nog een safaritrip naar South Luangwa (Zambiaans mooiste National Park) op het programma. De komende week nog even druk en dan nog volop genieten van de laatste weken hier.

Ik hou jullie op de hoogte…

Liefs Xx. Tanja