Jaa! Na 2 dagen zwoegen: 3 x op en neer lopen, heel wat wachten en heel wat centjes armer te zijn, hebben we het dan toch geregeld. We hebben onze verblijfsvergunning! We zijn officieel Zambianen tot 19 juni 2014! We kunnen lekker gaan genieten. We gaan meteen goed van start. We beginnen met dit weekend: Lake Malawi. We gaan daar naar 1 van de grootste en diepste meren van Malawi. Helaas kunnen we maar een weekend heen, want de projecten lopen gewoon door. Maar eventjes weg is nooit verkeerd.

De afgelopen drie weken hebben we veel gedaan en gezien, zo hebben we nog 2 projecten gestart en zijn we naar de international womensday en youthday geweest en hebben we een wandeling in de bergen gemaakt.

2 weken geleden hebben we het project van de compounds opgestart. Dit is een project waar we 6 cliënten gaan bezoeken die bijna allemaal een verlamming hebben. De meeste door een CVA of ongeluk. De compounds ligt in de krottenwijk van Chipata. Doordat de mensen bijna geen Engels kunnen hebben we een vertaalster bij ons. Helaas begrijpt zij niet altijd wat we bedoelen, dus is het best lastig. Dit project is emotioneel en fysiek vrij zwaar. Fysiek is het zwaar omdat we de bergen in moeten voor een aantal cliënten. Emotioneel is het vrij zwaar omdat in de wijk waar we zijn echt armoede heerst. De straten zijn van afval en grote brokken steen, er is een brug waar enorme gaten inzitten, de mensen wonen in hutjes en hebben geen elektriciteit en stromend water. Ze moeten naar waterputten toe om daar water te halen. De mensen die we bezoeken zijn zo blij om je te zien. In principe zitten zij de gehele dag in hun hutje, omdat ze denken dat ze ‘niets’ meer kunnen. Wij gaan ze oefeningen geven waardoor we hopen dat hun spierkracht weer omhoog gaat en ze gaan inzien dat ze wel iets kunnen. De vorige studenten die hier zijn geweest, hebben al een mooie start gemaakt zodat wij hierop verder kunnen borduren. Twee keer in de maand zullen we op woensdag richting dit project gaan om daar de mensen te helpen.

Het laatste project hebben we vorige week maandag opgestart. We gaan therapie/bewegingslessen geven bij de afdeling Psychiatrie in het algemene ziekenhuis in Chipata. De patiënten die hier op de afdeling liggen, worden niet tot nauwelijks gestimuleerd om uit bed te gaan. Een beetje beweging is nooit verkeerd, dus hier mogen wij mee aan de slag. Daarnaast gaan we ook kijken of we de verpleegkundige die daar rondlopen kunnen inlichten hoe belangrijk het is om te bewegen voor de patiënten. Maandag ochtend zijn we de hele ochtend zoet geweest in dit ziekenhuis. We moesten eerst voorgesteld worden aan de directeur, die ons vervolgens weer een uur liet wachten om naar de afdeling gebracht te worden. Eenmaal bij de afdeling aangekomen zagen we net een nieuwe patiënt binnenkomen. We mochten meteen een kijkje nemen bij de ‘intake’. De man zat op het bed en werd door 8 mannen vastgehouden. De patiënt verzette zich enorm, want hij had de 9^e persoon + spuit al gezien. Zodra de spuit (na een minuut of 5 ‘vechten’) toch gezet was, werd de man meteen rustig. De verpleegkundige die ons rondleiden vertelde dat ze vaak in verwarde toestand hier terecht komen. De oorzaak is vaak alcohol of drugs. Ze komen dan in het ziekenhuis om weer tot rust te komen. Vervolgens mogen ze weer gaan en staan waar ze willen. Best bijzonder om te zien. Maar ik denk dat wij de mensen die al een beetje tot rust gekomen zijn, kunnen gaan activeren met bewegen. Vanaf maandag gaan we hier echt starten.

Naast de projecten zijn we uitgenodigd voor de International Womensday (8 maart) en de National Youthday (12 maart). Deze dagen worden hier enorm gevierd en de kantoren zijn dicht. Bij de Womensday waren we uitgenodigd door de YMCA om mee te lopen in de optocht. We kregen een spandoek en het lange wachten was weer gestart. Wat een chaos om iedereen in een rij te krijgen. Niets gebeurde op volgorde, iedereen vertelde iets anders en niemand had er de leiding. Na een dik uur in de hitte te hebben gewacht, begon de optocht opeens. Iedereen duwde zich ertussen en er kwam nog meer chaos. Nadat we ons plekje hadden opgeëist, hebben we ongeveer 15 minuten in de optocht gelopen. Eenmaal aangekomen bij de goflclub, volgde hier een aantal toespraken en dansen. Om ongeveer half 12 waren wij er een beetje klaar mee, want we verstonden er niets van en helaas konden we ook niets zien. We zijn afkoeling gaan zoeken bij de Burgers waar we een heerlijk ijsje gegeten hebben.

Op woensdag 12 maart was het officieel Youthday. Deze dag stond in het teken van een heel aantal optredens, een voetbalwedstrijd en ik heb mijn adoptiekindje gevonden. Wat een schatje. Helaas past hij niet in m’n koffer dus kan ik ‘m niet meenemen. Maar verliefd ben ik wel! Ook werden we (via Sister Emelda) ten huwelijk gevraagd. Een groepje jongeren vroeg aan haar of we al getrouwd of verloofd waren. Nee was het antwoord, natuurlijk. (Het is hier normaal om op je 16^e verloofd of getrouwd te zijn) Ooh zeiden de jongeren, dan willen wij wel met hun trouwen. Sister Emelda zei dat ze dan wel even goed moesten sparen, want de familie van de vrouw krijgt dan ongeveer 40 koeien. Bijna ruilhandel hier dus. Ik hoor pap al denken: Ooh dat moeten ze ook in Nederland invoeren, maar dan wil ik voor Tanja wel 40 paarden i.p.v. koeien.

Eigenlijk komt het erop neer dat we ons goed amuseren, de dagen krijgen we goed gevuld met de projecten en de activiteiten eromheen. Er is al een dikke maand voorbij. Helaas is het regenseizoen nog lang niet gestopt. Het woordje storm kennen ze hier helaas ook. Door alle regen heeft vanaf vrijdag tot en met maandag het internet eruit gelegen. Lekker rustig dus. Doordat we nu dus zeeën van tijd hadden, zijn we zondag middag, met 1 van de koks van de bisdom, een wandeling in de bergen gaan maken. Na ongeveer een half uur steil de berg op klauteren, kwamen we op een mooi uitkijk punt waar we de gehele stad konden zien. Wauw wat een mooi uitzicht. Nadat we volop genoten hadden van het mooie uitzicht en heel wat foto’s later, begon de tocht na beneden. Ja die was net zo steil als naar boven, dus erg goed voor de knieën.

Ook mag ik jullie vertellen dat we sinds gister zijn verhuisd. Eindelijk! We kregen ieder weekend te horen: volgende week, er zitten nog mensen in het huis. Maar zondag avond stond Sister Theresa (de zuster van de huisjes etc.) opeens voor de deur. Ze vond nu dat we lang genoeg gewacht hadden. Ze had voor ons geregeld dat de groep die nu nog in het grote huis zat, naar de kleine huisjes zouden gaan, zodat ze plaats maakte voor ons. Dus gister overdag zijn we verhuisd. Wat een gedoe, koffers weer inpakken en wegbrengen. Maar het is het enorm waard. We hebben ongeveer 3x zoveel ruimte. Ik heb een kamertje voor mezelf en de rest slaapt met z’n 2^e op de kamer. Ik kan zelfs dansen in mijn kamer. Heerlijk die ruimte en ja ik heb een heerlijk bedje. Dat heb ik wel verdient na ongeveer een maand op een campingbedje geslapen te hebben.

Inmiddels zijn we al een dikke twee weken zelf aan het koken. Dit gaat prima, soms wat onhandig als de stroom uitvalt en je net de aardappelen aan het koken bent. Maar we verhongeren nog lang niet en de eerste hutspot heeft vorige week op tafel gestaan.

Zoals het nu gaat, houden we het nog zeker wel 3 maanden vol.In de volgende blog zal ik jullie vertellen over Lake Malawi en de begrafenis (van 1 van de cliënten van de compounds) waar we vanmorgen geweest zijn.

Liefs Tanja