tanjapeeters.reismee.nl

Van een begrafenis, tot aan een trouwerij die een dag verzet wordt…

Het is alweer bijna 3 weken geleden sinds mijn laatste blog en het weekendje weg. De tijd vliegt en de helft, van deze 4 maanden, zit er al bijna op. We hebben weer heel wat meegemaakt.


Ik zal beginnen met de begrafenis van 1 van de cliënten in de compounds. Want zoals beloofd zou ik hier nog over vertellen, en belofte maakt schuld. Voordat we het weekend naar Malawi zouden gaan, werden we op maandag avond gebeld door onze tolk van de compounds. Er was een cliënt overleden en de volgende dag zou de begrafenis zijn. (I.v.m. warmte en niet de technologie die we in Nederland kennen, moet iemand vrij snel begraven worden). We werden uitgenodigd hiervoor, zodat we konden zien hoe, hier, een begrafenis zou gaan. Om 9 uur moesten we zorgen dat we bij de kerk waren. Hier waren ongeveer 20 vrouwen aanwezig die continu zongen voor de overleden vrouw. Na ongeveer 20 minuten zijn we naar het huis gelopen van de overleden vrouw. Hier zaten ongeveer 100 mannen en vrouwen buiten. De mannen en vrouwen zaten apart van elkaar, gewoon op de straat, in en om het huis. Ook hier werd nog veel gezongen en na een 3 kwartier kwamen er mannen in zwarte pakken naar buiten, gevolgd door een kist, die getild werd door 6 mannen. De kist was vrij klein en van heel dun hout. Het leek bijna op triplex hout. De kist zat dicht met een aantal spijkers, die nog 5cm boven te kist uitstaken. Nadat de kist op een soort van brancard gelegd werd, stonden alle vrouwen en mannen op, om vervolgens de vrouw richting de begraafplaats te brengen. In deze stoet werd nog steeds gezongen maar er werd ook zo nu en dan heel hard geschreeuwd en gehuild. Na ongeveer 20 minuten de bergen in te zijn gelopen, kwamen we bij een stukje bos aan. Hier bleek de begraafplaats te zijn. Iedereen zocht een plekje, ook nu de vrouwen en mannen apart van elkaar. Er werd nog een stukje verteld over het leven van de vrouw. Ze was al bijna 100 jaar en had alleen nog maar 1 kleinzoon. De rest van haar familie was al overleden. Er werd een heel aantal keren benoemd dat het zo bijzonder was dat ze zo oud was geworden en dat God dit zo had gewild. Na ongeveer een 3 kwartier, heel wat gehuil (lees geschreeuw) verder, werd de kist dicht getimmerd en ging de kist in het graf. De familie liep nog langs om een takje mee te geven, voor in het graf. Hierna kwamen de mannen met scheppen om het graf dicht te maken. Na ongeveer 5 minuten was het graf dicht en werden er een heel aantal stenen en rode takken op de berg zand gelegd. Dit was tevens ook het einde van de begrafenis en vervolgens ging iedereen weer terug het dorp in. Zelf vond ik het heel erg bijzonder om te zien. Vooral het gehuil liet wel een indruk achter. Het was heel erg indringend en hartverscheurend. Gelukkig hadden we de rest van de dag vrij, zodat we genoeg tijd hadden om deze indrukwekkende gebeurtenis te kunnen laten rusten.


Na z’n indrukwekkende en bijzondere begrafenis, zeiden we al: ‘Het zou leuk zijn als we ook een bruiloft kunnen bijwonen. Zo kunnen we ook zien hoe hier de tradities zijn’. 2 weken later… worden we uitgenodigd om bij de bruiloft van de zoon van de tuinman te zijn. Deze lieve man had ons, het weekend ervoor, naar zijn kerk meegenomen (ja mijn blog is niet compleet als ik niet vertel over dat we naar een kerk zijn geweest). Deze kerk was heel anders. Het was eigenlijk niet eens een kerk te noemen want het was in een schooltje. Deze mensen zongen vooral kerkliederen om zo te bidden en er werden bijbel les gegeven. Op het moment dat ze gingen bidden, ging iedereen staan en begonnen ze met hardop bidden. De een nog harder dan de ander en zo bleven ze wel 5 minuten lang staan bidden. Misschien kun je het je wel voorstellen hoe wij erbij stonden: 7 meiden niet weten wat ze horen omdat er z’n 50 mensen hardop staan te bidden. Soms konden we onze lach dan ook echt niet inhouden. Maar goed, het was ook nu weer mooi om te zien hoe deze mensen het geloof zien en hoe ze bidden. Maar goed, de bruiloft van de zoon van de tuinman. Vrijdag 11 april zouden we opgehaald worden door de tuinman. We moesten zorgen dat we om 06.30 uur klaar stonden. Hij zou vervoer regelen. Om 6.30 stonden we, in sjitenge, klaar voor vertrek maar… geen tuinman. Om 7.30 komt deze lieve man aan. Hij kwam ons helaas vertellen dat de bruiloft, vandaag, niet zou doorgaan. Hij vertelde dat de bruiloft vanwege de aankomende vakantie, verzet werd naar morgen. Dus dat hij ons morgen weer zou opkomen halen. Hij vertrok, om vervolgens in de tuin te gaan werken. Wij bleven, stomverbaasd, achter in ons huis. Uiteindelijk moesten we er enorm hard om lachen, want dit hadden we toch nog nooit gehoord: een bruiloft die zomaar, uit het niets, verzet wordt naar de dag erop. In Nederland zou alles vervolgens in de soep lopen, aangezien we z’n strakke planning hebben. Maar hier, in Afrika, kan het allemaal. De volgende ochtend stonden we met z’n alle klaar om vervolgens met een minibusje richting het huis van de tuinman te gaan. Hier zou ook de trouwerij plaats vinden. Het huis van de tuinman was 15 kilometer verderop. Hier kwamen we terecht in een klein dorpje waar allemaal boeren wonen, ver uit elkaar. De boeren die daar wonen, hadden nog nooit blanke mensen over hun erf zien lopen. Ze waren allemaal erg blij om ons te zien. De boeren verbouwde vooral veel mais, zoete aardappelen en zonnebloemen (ook wel funflowers genoemd hier). Ook hebben we een klein rijstveld gezien. Nadat de rondleiding, over het erf en huis, kregen we een maïskolf om op te eten. Hierna begon het lange wachten. Na ongeveer 2 uur te hebben gewacht, heel wat familie en buren gezien te hebben, kwam de ceremoniemeester zich voorstellen. Helaas had deze man slecht nieuws bij zich. We hoorde, via de tuinman, dat de bruiloft pas in de avond zou starten. Wat bleek nu, de ceremoniemeester, is de man van het geld en die mag alles beslissen. De familie van de bruid krijgt geld voor de bruid die ze ‘afstaan’. De familie van de bruidegom moet dit betalen, of ze moeten weinig geld hebben dan zoeken ze mensen die hen willen ‘sponseren’. Deze ceremoniemeester heeft de familie een handje geholpen en hierdoor mag hij alles bepalen. Deze man had, op het laatste moment, beslist om de bruiloft in de avond te laten starten. De tuinman vond dit heel erg voor ons, omdat dit betekende dat we er niet bij konden zijn. Hij vond het ook zo erg omdat we speciaal gekomen waren en hij het niet veilig vond, als wij de avond ook nog bleven. Hij kon ons helaas geen slaapplek bieden. Hij heeft zich wel 100x verontschuldigd. Samen hebben we besloten om na de lunch naar huis te gaan. Tijdens de lunch heeft de tuinman ons uitgelegd hoe de bruiloft eruit zou zien. De bruid komt tegen de avond naar het huis, helemaal ingewikkeld in sjitenges. Ook haar hoofd is bedekt. Op het moment dat ze aankomt zal de vader van de bruidegom de bruid voor de eerste keer zien, vervolgens moet ze haar eigen bed opmaken en nsjima koken. Als ze dit allemaal doorstaan heeft zal de vader van de bruidegom toestemming geven, voor dit huwelijk (of dus niet, als hij de bruid niet mooi/goed genoeg vindt). Vervolgens zal er heel de nacht gedanst worden. Vrouwen maken geluiden, om te laten horen dat er een feest is en dat iedereen welkom is. Na de nacht vol plezier en dansen gaan ze in de ochtend naar de kerk, waar het ja woord wordt gegeven. Vervolgens zullen de bruid en de bruidegom de eerste tijd (ongeveer 1 jaar) bij de ouders van de bruidegom wonen. Hier wordt haar alles geleerd over het onderhouden van een gezin etc. Ondanks dat we de bruiloft niet met eigen ogen hebben kunnen zien, hebben we een enorm leuke en mooie dag gehad. Als afsluiting van deze mooie dag hebben we in de avond nog pyjama party gehad, met heel wat lekkers en een lekker romantische meidenfilm!


Afgelopen maandag hebben we een opname gehad bij Radio Maria. Dit is een radiozender, vanuit de kerk, die door de lokale bevolking wordt geluisterd. De mensen van de radio hadden aan ons gevraagd of we voorlichting konden geven over 1 van onze projecten. Na heel wat voorbereiden was het afgelopen maandag dan zover. Ons script was af en goedgekeurd. We mochten meteen meelopen naar de studio. Hier hebben we een opname gemaakt over het project: Compounds. Natuurlijk ging dit niet in 1x goed. Na heel wat gelach en gegiebel, werd het na 2x inspreken toch al goed gekeurd. De vraag bleef alleen of de director het goedkeurde omdat hij het echt goed vond of omdat hij ons te slecht vond. Toen we dit vroegen bleek dat hij het goed genoeg vond. Met wat knip en plak werk kon er een goed en mooi verhaal van gemaakt worden. Binnenkort zullen we dus op de radio te horen zijn en zullen we de luisteraars voorlichting geven over een CVA. Daarnaast horen ze dat het belangrijk is om mensen, die verlamd zijn, niet de hele dag te laten zitten. Hun kwaliteit van leven zal hierdoor niet verbeteren. Om ze te activeren hebben we verschillende oefeningen uitgelegd die ze zouden kunnen doen om hun spieren te activeren.


Met de projecten gaat het ook erg goed. Sinds afgelopen week zijn de meeste kinderen van Cheshire Home naar huis, i.v.m. de vakantie. De kinderen gaan hier 3 maanden naar school en vervolgens hebben ze 1 maand vakantie. Ook de kinderen van Cheshire Home hebben dan vakantie en gaan naar huis. Toch zijn er nog een 7 kinderen, die helaas niet naar huis kunnen. Dit komt omdat ze twee weken geleden een operatie hebben gehad en nu moeten revalideren. We gaan nog steeds 2 keer in de week langs. We doen nu extra leuke dingen en bewegen een klein beetje. We moeten de activiteiten natuurlijk wel aanpassen omdat de meeste geopereerd zijn aan hun benen en dus gips hebben. Het andere project, wat we naast Cheshire Home en de compounds hebben, hebben we helaas besloten om stop te zetten. Dit is het project waar we met psychiatrische patiënten gingen bewegen en sporten in het ziekenhuis van Chipata. We hebben dit moeten stop zetten i.v.m. de veiligheid van onszelf en de patiënten. We kregen geen begeleiding vanuit het ziekenhuis, omdat er ontslagen waren gevallen en ze mensen te kort hebben. Doordat we geen begeleiding krijgen, hebben we geen mensen die ons kunnen ondersteunen als er iets mis gaat bij de patiënten en kunnen we niet communiceren met de cliënten (omdat ze de lokale taal spreken en bijna tot geen Engels). Zelf vind ik het heel erg jammer omdat de patiënten het enorm hard kunnen gebruiken. Als wij niet komen liggen ze namelijk de hele dag op bed en in sommige gevallen worden ze platgespoten of vastgebonden. Maar de veiligheid is natuurlijk ook wel erg belangrijk, dus in goed overleg is er besloten om te stoppen met dit project. Doordat we nu op de maandag geen project hebben, gaan we kijken of we kunnen samenwerken met de YMCA. Een wereldwijde organisatie, wij zullen hierin waarschijnlijk iets gaan betekenen voor jongeren met een beperking. Met de YMCA zullen we begin mei om de tafel gaan om te bekijken wat we nog kunnen betekenen. Afgelopen dinsdag hebben we (de PMT’ers) een themamiddag verzorgd bij de tienermoeders. 2 meiden van pedagogiek hebben dit project en hadden ons gevraagd of we een keertje activiteiten wilden gaan doen met de tienermoeders. We hebben gekeken of we een thema eraan vast konden koppelen, zodat het niet zomaar sporten wordt maar dat het ook nog ergens goed voor is. Het thema samenwerken kwam bij ons meteen naar boven. We hebben een aantal leuke activiteiten, rondom het thema samenwerken, met de moeders gedaan. Ze vonden het allen erg leuk en gezellig. Helaas konden ze vrij slecht Engels, maar achteraf bedankte ze ons en zeiden ze: We are very happy now! Het is zo mooi om dan te zien hoe dankbaar ze zijn en hoe gelukkig ze dan ook echt zijn. Bijzonder dat we dit ook hebben mogen meemaken.


Zoals jullie kunnen lezen heeft de tijd hier niet stil gestaan en we zijn druk bezig geweest. We zijn zo druk bezig geweest dat we vinden dat we ons zelf mogen trakteren op een weekje vakantie. Aankomende vrijdag (morgen dus al) gaan we lekker op vakantie. We gaan vrijdag richting de hoofdstad van Zambia: Lusaka. Zondag zullen we onze trip voortzetten richting Livingstone. Hier kunnen we 1 van de 7 wereldwonderen gaan bewonderen. De Victoria Falls, wereld grootste watervallen. Hier zullen we tot en met zaterdag ochtend verblijven. Vervolgens zullen we zaterdag weer richting Lusaka gaan om hier Koningsdag te gaan vieren. Alle Nederlanders die in Zambia verblijven zijn uitgenodigd geworden, door het consulaat, voor dit feest, inclusief bitterballen en haring!


Vanuit hier, wens ik jullie allemaal een fijne Pasen. Geniet lekker van al het lekkers (paasbrood, chocolade-eitjes etc.) en alle gezelligheid met de familie. En neem een lekker chocolade eitje extra, want ik kan er, vanuit hier, niet van genieten.


Groetjess en veel liefs!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!